Op 17 Augustus 1974 werd op Radio Noordzee Internationaal Top 50 nummer 178 uitgezonden, gepresenteerd door Ferry Maat. In de LosGoud uitzendingen van 20, 23, 27 en 30 Augustus 2007 kon je deze hele Top 50 nog een keer terughoren, gepresenteerd door Ben Meijering. Door die programma’s zat informatie over de groepen en artiesten, evenals lokaal nieuws verwerkt

En hier vind je nog wat advertenties uit Augustus 1974

De uitzendingen van 20 en 27 Augustus zijn van 20:00 – 21:00 en die van 23 en 30 Augustus van 18:00 – 19:00. LOS Radio zendt uit op de 107.5 MHz via de ether en 102.4 MHz via de kabel.

Zo zag de Top 50 er toen uit, links de voorkant, rechts de achterkant.

Hieronder kun je foto’s en artikelen vinden uit de Muziek Expres-sen, Muziek Parades, Oor en Popshop die rond de zomer van 1974 uitkwamen.

De voorpagina van de muziekkrant Oor van 28 Augustus 1974

10CC Maakt intelligente pop

10 CC is een groep, die via de supercommerciële single 'Donna' ongeveer anderhalf jaar geleden plotseling de aandacht van het platenkopende teenybopperpubliek op zich gevestigd zag. Ook opvolger 'Rubber Bullits' was een schot in de commerciële roos, maar de groep zelf vond dat ze met deze soort muziek niet het publiek bereikte waar ze in feite op doelden. Er werd flink aan de 'image' gesleuteld, maar toen 10 CC aan het begin van dit jaar de single 'The Worst Band In The World' introduceerde, raakten ze vast in een vacuum.

De teenyboppers begrepen niets meer van de muziek en een nieuw publiek kondigde zich vooralsnog niet aan, waardoor de single nooit van de grond kwam. Toch ging de groep voort op de ingeslagen weg, wat onlangs resulteerde in de release van de LP 'Sheet Music' - een uitstekend album met veelal satirische, humoristische teksten, knap gemixed met een veelheid aan afwisselende ritmes. Nu de single 'Wall Street Shuffle' ook hier in de hitparade staat, begint het erop te lijken dat er ook in Nederland enige waardering gaat komen voor de verrichtingen van dit sympathieke viertal. De muziek die ze maken kan eenvoudigweg worden omschreven als intelligente pop.

VOORTGEKOMEN UIT THE HOTLEGS

10 CC bestaat uit Eric Stewart, Lol Creme, Kevin Godley en Graham Gouldman. Ze groeiden op in hetzelfde district van Manchester en reeds in de Lagere Schooltijd formeerden ze hun eerste groep. In het voorjaar van 1970 richtten Eric, Lol en Kevin the Hotlegs op, een formatie die het een zomerlang uithield en met 'I'm A Neanderthal

Lol Creme

Man' een grote hit had. Er werd ook nog een LP uitgebracht, maar toen was het met the Hotlegs wel weer bekeken. „De hele tendens was veranderd en we wilden gewoon wat nieuwe dingen gaan doen", vertelde Lol ons onlangs toen hij met Ten CC in Nederland was voor TV-opna

men. „We gingen de studio in waar we in kontakt kwamen met Graham. Omdat we de bestaande kontrakten moesten afwerken, vertrokken we daags daarna als the Hotlegs op tournee door Engeland met the Moody Blues en we namen Graham mee. De tour werd geen succes, omdat de muziek die wij maakten geheel afweek van de 'Neanderthal Man.' Na de tour leek het ons dan ook het beste dat we gewoon aan het nieuwe project zouden beginnen als studio-muzikanten. We sloten een kontrakt met Jonathan King en het allereerste studio-resultaat was 'Donna'. In feite bestond er op dat moment nog geen groep, maar toen 'Donna' een hit dreigde te worden, lanceerde Jonathan King ons als 10 CC".

DE STUDIO ALS HUIS

In die periode voelt Ten CC zich nog echt een studio band. Sinds een jaar echter gaan ze ook regelmatig op tournee. „Die liveoptredens bevallen ons best, maar we blijven in principe natuurlijk een studioband. De studio is ons huis, de plek waar we thuishoren, We zullen nooit een typische 'on-the-road' band worden. We zijn een studio-band die af en toe op tournee gaat. Zoiets als Steely Dan. In september gaan we overigens weer werken aan een nieuwe LP. Hoe komen de songs van Ten CC tot stand? „Dat hangt ervan af. Je kunt 'n muzikaal idee krijgen, of een riff, waar je dan op verder borduurt. Meestal ontstaan dan ook meteen de teksten, waarbij dan vooral the American way of living het zwaar te verduren heeft."

DE MUZIEK ALS SHOW

10 CC is niet alleen in Engeland, maar ook in Amerika waanzinnig populair. De LP 'Sheet Music' is een van de meestgedraaide LP's van het moment en ook de 2 tournees die ze gemaakt hebben waren uiterst succesvol. De eerste tournee vond plaats in maart en de groep was geboekt in de kleinere clubs. Twee maanden geleden echter tourden ze 4 weken lang langs de grotere concertzalen. „In New York speelden we in een uitverkocht Madison Square Gardens, samen met Johnny Winter, Ten Years After en Slade. We waren de enige groep, die er geen uitdrukkelijke stage-act op na hield. We zullen bijv. nooit over het podium gaan rennen als bijv. Slade. De hoofdgedachte achter Ten CC is de muziek, die weer voor een groot deel met de teksten in verband staat. We beschouwen onze muziek als show. Als je daar een act aan gaat toevoegen streef je je doel voorbij". Door deze uitspraken is Ten CC eigenlijk een buitenbeentje in de popmuziek, Maar dan wel een buitenbeentje dat zeer de moeite van het beluisteren waard is!

ALBERT WEST’s AGENDA IS HELEMAAL VOL GOUWE OUWE HITS

toen ik m’n laatste concert met the Shuffles speelde, heb ik m'n gitaar weggezet en ben ik in een hoekje gaan zitten huilen.. .'

Dit zijn de woorden van Albert West, die als solo-zanger op het ogenblik gigantische successen boekt in Duitsland, Oostenrijk en Scandinavië en in Nederland ook weer eens in de hitparade staat met zijn prachtig gezongen liedje 'Just One Of Life's Little Tragedies'.

Het was aan het begin van de zeventiger jaren, dat hij samen met de formatie the Shuffles eerst nationaal en later ook internationaal zeer hoge ogen gooide met door en door trieste liedjes die er bij het platenkopende publiek ingingen als koek. Het grootste succes was zonder meer 'Sha La La, I Need You' dat zelfs tot ver over onze grenzen een begrip werd. Omdat het succes in de eerste plaats te danken was aan Albert's vokale prestaties, zat het er breed in dat Albert op een gegeven moment een solo-carriere zou beginnen. Dit gebeurde in 1972. Albert's eerste solosingle 'Sunday' werd een redelijk succes en er bestond geen twijfel over, dat er voor Albert West solo een gouden toekomst in het verschiet lag. De grote hits, alle geheel eigen interpretaties van 'gouwe ouwe' hits, bleven elkaar opvolgen en 1973 betekende de doorbraak in diverse Europese landen. Hij stond maandenlang in de hitparade$ van Duitsland 2n Zwitserland en was met 'Ginny Come Lately' maar liefst 4 maanden lang lijstaanvoerder van de Oostenrijkse charts. Hoe populair hij in Oostenrijk is, kan worden afgeleid uit het feit dat Albert onlangs uit handen van de Oostenrijkse minister van Financiën een prijs kreeg uitgereikt omdat hij was uitgeroepen tot de populairste artiest van het moment.

DE TOEKOMST

Albert West vertoeft momenteel vrijwel dagelijks over de grenzen en ziet nu ook in Spanje en Skandinavië zijn ster zeer snel rijzen. Bovendien zijn er onderhandelingen gaande over een plaatopname en eventuele concerten in Engeland. De agenda voor 1974 is meer dan vol en het lijdt geen twijfel dat Albert West bezig is om in heel Europa erg groot te worden. Zijn geboorteplaats Rosmalen kan trots op hem zijn....

Hoe kan dat nou vraagt Barend Servet zich af, deze week staat hij stationair op nummer 27

The Bay City Rollers – 5 David Cassidy’s

The Bay City Rollers zijn vooral in Engeland waanzinnig populair. De groep bestaat uit ALAN LONGMUIR, DEREK LONGMUIR, ERIC FAULKNER, LESLIE MC. KROWN en STUART WOOD. Doordat geen van de jongens ouder is dan 18 jaar zijn ze op het ogenblik de jongste hitparade groep. Hun single 'Shang A Lang' heeft zelfs de Nederlandse hitparade gehaald en inmiddels heeft opvolger 'Summer Season' in thuisland Engeland ook weer een aardige notering voor the Rollers opgeleverd.

Twee jaar geleden had de groep voor de eerste keer een top 10 hit met 'Keep On Dancing'. Helaas waren ze toen niet bij machte om tijdig met een opvolger voor die single te komen, waardoor ze al spoedig in het vergeetboek raakten en genoegen moesten nemen met af en toe een optreden in een 2e rangs club. Van de oorspronkelijke leden vertrokken er in deze slappe

tijden een paar, omdat ze niet meer in het succes geloofden. Het restant van de groep echter bleef hard doorwerken en bleef in zichzelf geloven, wat uiteindelijk heeft geleid tot een grandioze comeback. Aan het begin van dit jaar zaten ze in het voorprogramma van David Cassidy tijdens diens Engelse tournee. Sindsdien zijn the Bay City Rollers minstens even populair als deze zoetgevooisde zanger. Overal waar ze optreden zorgen ze voor een golf van hysterie onder het overwegend vrouwelijk publiek.

Van het begin tot het eind wordt een optreden van de groep overstemd door gillende meisjes, die hun liefde aan de groepsleden betuigen door ringen, juwelen. snoepjes, bloemen en andere blijken van aanhankelijkheid op het podium te werpen. De jongens zelf zijn enigszins verbaasd over deze golf van hysterie, maar ze zijn vastbesloten om het nu wel te gaan maken. Een overbezette agenda en de nieuwe single zijn in ieder geval positieve stappen in de goede richting ...

HOE RUSTIG EN DRUK HET WEL IS BIJ EARTH & FIRE

Het zijn twee rustige maar aan de andere kant ook drukke baasjes, die gebroeders Koerts van Earth & Fire. Dat rustige is te merken aan de lange stiltes, die vallen als je een interview met ze maakt en dat drukke slaat op hun muzikale aktiviteiten. Ze zijn eigenlijk altijd bezig met muziek. Is het niet om nieuwe nummers voor Earth & Fire te schrijven dan is het wel om zich verder te verdiepen in theoretische muziekkennis of luisteren ze naar klassieke muziek of jazzmuziek, waarin ze nieuwe ritmes hopen te ontdekken. Ze willen n.l. een

beetje af van dat zware, massale geluid. Chris Koerts: „Ik geloof, dat we langzamerhand een ouder publiek krijgen, want de muziek, die we op het podium maken is echt niet voor kinderen, want die vervelen zich wezenloos op den duur; het is veel te zwaar! Over het algemeen hebben we dan ook publiek van 20 tot 30 jaar. Toch willen we in de toekomst wat nieuwe ritmes gebruiken, die het geheel wat swingender maken. Al is de jazzmuziek dan dood, het swingt enorm, dus daarom luisteren we er veel naar. Waarschijnlijk is pure jazz te moeilijk voor het grote publiek. Al die 8/9 maatjes en zo. King Crimson b.v. is pure jazz, maar wij zoeken een compromis tussen melodie en swing." Op de nieuwe LP, die in september klaar moet zijn, komen 4 à 5 nummers te staan

die volgens planning, die nieuwe ritmische elementen al zullen gaan bevatten. Deze keer is er geen vast thema voor de LP. Het zullen op zich zelf staande nummers worden. Intussen is de single 'Love of Life.' alweer uit, met op de achterkant een instrumentaal vervolg daarop. In het najaar staan tours door Engeland en Duitsland op de planning, want Earth & Fire heeft uiteraard „vreemd gaans-aspiraties". Wie niet, vraag ik mij wei eens af! Nog wel even aardig om te vermelden: hun plaat, die in de 'Superstar-shine'serie via Polydor is uitgebracht, wordt binnenkort goud en is daarmee de best verkochte plaat uit die serie tot nu toe, Chris en Gerard Koerts zijn de grote drijfveren achter Earth & Fire en met succes. We zullen nog veel van ze horen, dacht ik zo.

Eric Clapton Story

Deel 1

DE PREHISTORIE

of: Wat er aan de superformatje Cream voorafging ...

Het kan raar lopen met popmuzikanten. Artiesten die naar verhouding vrij weinig presteren, lopen van arrogantie naast hun schoenen en artiesten die werkelijk iets presteren, doen dit af met een simpele opmerking als: „Ach, zo bijzonder is het nou ook weer niet." Eric Clapton behoort tot die laatste categorie. Reeds in de zestiger jaren bij the Yardbirds zette hij gitaarakkoorden om in gouden klankenreeksen. Althans, dat vond het publiek. Eric zelf vond het gewoon 'een andere manier van je gitaar vasthouden'. Het publiek droeg hem op handen en verzon in hun jeugdig enthousiasme de kreet 'Clapton Is God', zich hierbij nauwelijks realiserend dat hun idool hierdoor geestelijk kapot zou gaan. Hij kon het predikaat superstar niet verwerken en werd het slachtoffer van zijn eigen virtuositeit. Elke groep die hij na de legendarische Cream oprichtte werd gelanceerd als superformatie, met als enig resultaat dat die formatie na hooguit een jaar kapot ging aan spanningen en geestelijke druk. Wat hij ook deed, Clapton bleef een symbool voor alle jonge gitaristen die ooit zo goed als Clapton hoopten te worden.... Tenslotte, na het legendarische Bangla Desh Concert in de zomer van '71 verdween Clapton spoorloos, gedesillusioneerd en over z'n toeren om pas in 1973 weer op het toneel te verschijnen binnen een formatie, waarin hij hoopte niet op te vallen. Namen als Pete Townsend, Stevie Winwood en Elton John - toch ook geen kleine jongens - moesten hier voor zorgen. Maar het werd het concert van Eric Clapton, niemand had het anders verwacht... Onlangs formeerde Eric zijn zoveelste band, waarmee hij nu op tournee is door Amerika. Weer hoor je het publiek in Amerika krijsen: Clapton Is God! Daarom deze maand het verhaal van de wonderbaarlijke gitarist én het verhaal van The Yardbirds, John Mayall, Cream, Blind Faith en alle andere groepen, die een onderdeeltje vormden uit het bewogen leven van Eric Clapton ...

ERIC CLAPTON - GEBOORTE EN JEUGD VAN EEN GITARIST

Op 30 maart 1945 wordt in Ripley in het Engelse graafschap Surrey een buitenechtelijk jongetje geboren dat de naam Eric meekrijgt. Hij wordt opgevoed door opa en oma Clapton, aangezien vader Clapton gezien zijn drukke werkzaamheden als metselaar/stukadoor geen tijd heeft en moeder Clapton weinig interesse toont in haar kind. De jeugd van Eric verloopt desondanks geheel normaal en in de eerste jaren wijst niets erop, dat hij zich muzikaal tot een grootmeester zal gaan ontwikkelen. Hij heeft weinig interesses en na de middelbare school vertrekt hij naar de kunst-academie om het ontwerpen van gebrandschilderde ramen te gaan bestuderen. Op 15 jarige leeftijd begint Eric's belangstelling voor muziek zich te ontwikkelen. Hij heeft een album van BILL BROONZY gehoord en is daar zo van onder de Indruk, dat hij bij zijn vader om een gitaar gaat zeuren om de songs te kunnen naspelen. Hij krijgt een akoestische gitaar, maar geeft al gauw zijn studiepogingen op. Wanneer 2 jaar later de bluesmuziek in opmars is, neemt hij toch zijn gitaar-studie weer op. Zijn werk aan de universiteit laat hij versloffen met als gevolg dat hij er binnen 3 maanden wordt weggestuurd. Eric zit daar in het geheel niet meer en gaat zich vanaf dat moment helemaal op zijn gitaar concentreren en luistert dagenlang aandachtig naar de ontwikkeling van blues, R&B en rock'n'roll. CHUCK BERRY en BO DIDDLEY zijn zijn eerste favorieten, maar naarmate hij zich dieper in de geschiedenis van de muziek graaft komt hij terecht bij BLIND LEMON JEFFERSON, SON HOUSE en SKIP JAMES. Eric Clapton leert zichzelf blues spelen door alle platen noot voor noot te analyseren en aan het einde van zijn 'studie' zijn alle grote favorieten van het jaar daarvoor vervangen door BLIND BOY FULLER,' ROBERT JOHNSON en B.B. KING. Eric: ,ln eerste instantie wilde ik gewoon naspelen wat Ik op hun platen hoorde en het resultaat aanvullen met iets van mezelf. Maar langzaam maar zeker gingen de dingen van mezelf overheersen".

VIA BRIAN JONES EN THE ROOSTERS NAAR THE YARDBIRDS

Het oprichten van een groep is op dat moment de meest voor de handliggende stap in de richting die uiteindelijk moet leiden tot een prof-status. De eerste groep waarin Clapton verstrikt raakt heet THE ROOSTERS en wordt in 1962 opgericht. In de loop van haar korte bestaan bespelen achtereenvolgens BRIAN JONES (later Rolling Stones),. TOM McGUINNESS (later Manfred Mann en nog later McGuinnes Flint) en PAUL JONES

(later Manfred Mann) de instrumenten. Er is geen geld en binnen 2 maanden worden the Roosters ontbonden. Clapton stapt over naar CASEY JONES AND THE ENGINEERS, een merseybeatgroep uit Liverpool. De band speelt uitsluitend top 20 werk en Eric blijkt hier mentaal niet tegen bestand. Hij wil verder dan de commerciële muziek en ziet geen enkele andere oplossing dan ook bij deze groep op te stappen. Brian Jones is ondertussen toegetreden tot het beatsyndikaat van de heren Jagger en Richards en met de groep THE ROLLING STONES maakt hij de plaatselijke clubs onveilig. Eric, op zijn beurt, wordt gevraagd bij THE YARDBIRDS, een groep die In de Crawdaddy Club in Richmond haar domicilie heeft. In de eerste dagen van the Yardbirds begint Eric aan zijn reputatie te bouwen door opwindende, door merg en been gaande (blues) gitaar-soli. Toch voelt Eric zich nauwelijks gelukkig binnen de groep, want zijn improvisatiemogelijkheden worden door leider KEITH RELF tot het uiterste beperkt. Op 8 december 1963 wordt in the Crawdaddy Club het allereerste Yardbirds album opgenomen: 'Sonny Boy Williamson and the Yardbirds'. Het is in feite een LP van SONNY BOY WILLIAMSON met begeleiding van the Yardbirds. Op diezelfde avond worden the Yardbirds gestrikt voor een serie club-optredens in de befaamde Londense Marquee Club. Hier wordt in 1964 hun 2e LP opgenomen 'Five Live Yardbirds' en In november '64 komt de allereerste single 'Goodmorning Little Schoolgirl' uit. In die periode, 1964/1965, zijn the Yardbirds naast de Rolling Stones de meest geliefde bluesband van Engeland. Ze maken materiaal à la Muddy Waters en Chuck Berry en ze gelden in 'beatkringen' alom als de grootste bedreiging voor de Stones. Jagger echter is meer persoonlijkheid dan de bleke Yardbirds-zanger Keith Reit en dat is de belangrijkste reden dat the Yardbirds In de schaduw van de Stones blijven staan. Eric Clapton krijgt ondertussen steeds meer weerzin tegen de commerciële richting die Relf wil doorvoeren en wanneer de internationale doorbraak uitblijft, besluit Clapton in 1965 the Yardbirds te verlaten ...

CLAPTON IS GOD

Als Clapton uit de groep verdwenen is, krijgen the Yardbirds vrijwel meteen een ontstellend grote hit: 'For Your Love'.. Clapton's plaats is ingenomen door JEFF BECK (en later JIMMY PAGE). Na een optreden in de film 'Blow Up' van regisseur Antonioni ontbindt Relf in 1968 de Yardbirds en formeert voor zichzelf de groep RENAISSANCE. Uit het restant van the Yardbirds komt tenslotte Led Zeppelin tevoorschijn (zie Zeppelin Story/ ME feb. 74). In een interview met Clapton komt naar voren, dat hij na 18 maanden Yardbirds zichzelf volkomen kwijt was, doordat hij zich geheel moest onderwerpen aan de commercieel gerichte aspiraties van de Yardbirdsleider. Na z'n vertrek bij the Yardbirds wordt Eric echter vrijwel onmiddellijk benaderd door JOHN MAYALL, die in die tijd al bekend stond als bluesmuzikant, die uitsluitend blues speelde. Het verzoek komt voor Eric als een geschenk uit de hemel. De samenwerking die hier uit voortvloeit wordt heden ten dage nog gezien als een van de keerpunten in de geschiedenis van de rockmuziek. Eric blijft precies 18 maanden bij de band van John Mayall en in die 18 maanden wordt hij in staat gesteld om onder invloed van o.a. B.B. King zijn gitaartechnieken te perfectioneren. THE BLUESBREAKERS werken hard en spelen avond aan avond in de Flamingo Club, waar hun naam vóór Eric's toetreding nauwelijks hoger reikte dan die van GEORGIE FAME en ZOOT MONEY. Maar op het moment dat Clapton zich bij de band voegt (the Bluesbreakers bestaan verder uit JOHN MAY

ALL, HUGHIE FLINT en JOHN MCVIE) puilt the Flamingo uit.

Clapton groeit uit tot een fenomeen en op de muren van vrijwel alle Londense wijken verschijnt in witte verf de kreet 'Clapton Is God'.

DE ALLEREERSTE SESSIE

Een traditie in die dagen is, om na een concert met z'n allen de kroeg in te duiken. Eric's favoriete kroeg is The Ship, waar ook grootheden als SPENCER DAVIS en STEVIE WINWOOD regelmatige gasten zijn. In deze kroeg groeit het idee om af en toe - bij gelegenheid - een gastoptreden in elkaars formaties te doen. Zo komt het voor dat Clapton opduikt in de Spencer Davis Group en Stevie Winwood voor een optreden van the Bluesbreakers komt opdagen. Een andere gitarist die bij tijd en wijle bij de Bluesbreakers speelt is JACK BRUCE, afkomstig uit de GRAHAM BOND ORGANISATION. Wanneer op een avond in juni van het jaar 1966 ook Bond's superdrummer GINGER BAKER in de Bluesbreakers speelt, komt er plotseling een waas van betovering over het optreden te hangen. Het is dan alleen nog maar een kwestie van tijd voordat de heren Bruce, Baker en Clapton, gezamenlijk iets zullen gaan doen ...

MET EEN BIGBAND NAAR ITALIË

Jack Bruce wordt op 14 mei 1943 in Bishopsbriggs, Schotland geboren als zoon van een ingenieur. Jack bezoekt in zijn jeugd ongeveer 12 verschillende scholen, omdat zijn vader weinig rust in z'n lijf heeft en steeds van woonplaats verwisselt. Reeds op de middelbare school krijgt Jack een beurs voor het conservatorium - de Royal Scottisch Academy - voor de vakken compositie en piano. Na 6 maanden houdt hij het voor gezien. omdat hij vaker borden moet wassen dan muziek mag maken. Als Jack 13 is heeft hij zijn eerste song gecomponeerd en krijgt hij van zijn moeder een basgitaar. Vier jaar later speelt hij in het FREDDY RILEY TRIO, dat in Glasgow en omstreken aardig boert. Hierbij moet worden aangetekend, dat de groep uitsluitend in de pauze van andere concerten mocht optreden. Een jaar later ongeveer, besluit Jack naar Londen te gaan om daar zijn succes te gaan beproeven. Hij blijft in Coventry steken in een bigband waarmee hij naar Italië gaat. Na 1 optreden staat hij weer op straat, omdat de band door het Italiaanse publiek wordt weggefloten en ter plekke wordt ontbonden. Terug in Engeland zit er niets anders op dan onder de open hemel te gaan wonen en werken. Op een of andere duistere wijze echter komt Jack in het bezit van een brief, waarin naast een 20 dollar biljet ook een uitnodiging zit om op die en die datum ergens in de buurt van Venetië te komen optreden. Jack leent wat geld van een vriendin, die voor de Consul in Parijs werkt, koopt een Mercedes uit 1954 en reist af naar Italië waar hij op kerstnacht arriveert. Hij speelt achter elkaar door, totdat de organisator van het 'concert' hem wegstuurt omdat de muziek die hij maakt veel te 'free' is voor de Italiaanse oren. Terug in Londen speelt hij een blauwe maandag in een jazzband en komt tenslotte in kontakt met een groep, waarin ook GINGER BAKER en DICK HECKSTALL-SMITH zitten.

Weer een pophuwelijk?

De lieftallige LYNSEY DE PAUL is weer in ons midden met een nieuwe single: 'Ooh I Do'. Lynsey begon wat in de vergetelheid te raken door het lange uitblijven van een opvolger voor 'Won't Somebody Dance With Me'. Moeilijkheden met haar platenmaatschappij waren daar de oorzaak van. Onlangs heeft ze echter een nieuw contract getekend met Warner Bros en daarna is ze meteen aan het werk getogen waarvan als resultaat nu reeds de single 'Ooh I Do' terwijl een elpee niet lang meer op zich zal laten wachten.

We hadden het geluk een babbeltje met haar te kunnen maken, zodat ze nu het een en ander zelf van commentaar kan voorzien.

Deze single wijkt nogal af van de vorige ...

Lynsey: „Ja, dat komt omdat 'Won't Somebody Dance With Me' in Engeland niet hoger is gekomen dan een 14e' plaats en alhoewel ik het zelf mijn fijnste nummer vind, wilde ik toch een wat commerciëlere 'follow-up' maken. Prettige bijkomstigheid is dat de 'Phil Spector-sound' op het moment weer zeer in trek is en omdat ik daar altijd al gek op geweest ben, wilde ik eenzelfde soort geluid proberen te creëren. Om dat zelfde 'massale' effect te krijgen heb ik veel dingen meerdere malen op moeten nemen. Zo heb ik bijvoorbeeld 2 drumtracks, 3 akoestische gitaren, 2 bastracks, 5 saxen, 1 tuba, 2 trompetten, 2 hoorns, 5 piano's!, 10 stemmen en dan natuurlijk nog mijn eigen stem. Je moet niet denken dat je ieder instrument apart terug kunt horen op de plaat, maar alleen op die manier krijg je dat 'grootsemassale' effekt. Ook de castagnetten zijn erg 'sound-bepalend', daarmee krijg je zo'n soort 'Ronettes-geluid'."

Lynsey is een aktief en muzikaal zeer begaafd 'wijfie', dat precies

weet wat ze wil. Buiten de muziek heeft ze momenteel nog andere din

gen aan haar (mooie) hoofdje: trouwplannen! Met niemand minder

dan 'WIZZARD' ROY WOOD! We wensen haar alvast veel geluk, met ROY en met 'OOH I DO'...

Wie mocht denken dat de Rolling Stones 'dood' zijn vergist zich toch mooi. 's Werelds meest decadente rockgroep heeft weliswaar niet zoveel van zich laten horen de laatste tijd, maar met het uitbrengen van hun nieuwe LP 'it's Only Rock'n Roll (But I Like It)' is een begin gemaakt met een groots offensief dat achter de Stones-schermen is voorbereid. Het spectaculairste onderdeel hiervan is de op handen zijnde gigantische wereldtour, die het grootste gedeelte van 1975 In beslag zal gaan nemen. Dan pas mogen de diverse leden weer drie maanden In Engeland verblijven, dit om belastingtechnische redenen. Ook bestaan er plannen voor een film, terwijl Mick Jagger samen met David Bowie het witte doek onveilig wil gaan maken.

Met Mud meer mens

Nadat de MUD-trein ook door Nederland geraasd heeft, waarbij de belangrijkste steden volkomen platgewalst werden en zich ook hier de nodige taferelen hebben afgespeeld, kunnen we wel stellen dat MUD het volkomen gemaakt heeft. We zullen ze niet snel vergeten en gelukkig kunnen we ze nog iedere maandag in de Toppop zien, want zoals we vorige maand al schreven, maandagavond is nog steeds MUD-avond. Dit keer hadden de jongens niet eens tijd om een middagje naar de Top-popstudio te komen, zodat regisseur Rien van Wijk met een cameraploeg naar Londen moest om toch met een MUD-filmpje te kunnen komen. Die laatste single 'The cat crept in' heeft in Engeland alleen al in de eerste 9 dagen dat 'ie uit was meteen 218.000 exemplaren verkocht. Het is daar hun vijfde hit. Bij ons is het de derde, maar het is dan ook weer meteen goed raak!

Micky Most, de befaamde producer, zegt over MUD: „Toen ik de groep voor de eerste keer zag, dacht ik meteen: dit is de groep van de toekomst. Zij zijn hun tijd vooruit en dempen het gat dat ontstaan is tussen bijv. de Sweet en Stade. Ze zijn ook erg humoristisch, net als indertijd de Beatles, die ook door iedereen zo gewaardeerd werden omdat ze

zichzelf nooit serieus namen. Ik geloof dat als MUD zichzelf serieus zou gaan nemen, het hun ondergang zou betekenen."

Toch kan de groep zich soms erg kwaad maken over de afgunst die bij sommige collega's uit de muziekbiz is ontstaan na het stormachtige succes van MUD.

Zo zijn er bijvoorbeeld geruchten de wereld ingeholpen als zou Rob Davis, de gitarist, niet zelf het intro op 'Tigerfeet' hebben gespeeld. Les zegt daarover: „Kijk, ik wil heus niet beweren dat wij briljant zijn, maar er moet toch wel even duidelijk naar voren gebracht worden dat Rob, die zelf te bescheiden is om daar veel drukte over te maken, toevallig wel een graad heeft behaald aan het Koninklijk Conservatorium waar hij klassiek gitaar heeft gestudeerd. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat hij de beste gitarist van de wereld is, maar hij speelt natuurlijk wel zijn eigen platen in en zo'n introotje is voor hem heus geen probleem.

Als je een beetje commerciële pop brengt, zoals wij dat doen, gaan de mensen meteen twijfelen aan je capaciteiten, want dan denken ze weer met een soort Monkee-toestand te maken te hebben, waarbij de platen gemaakt worden door studio-musici met een paar leuke jongens voor de foto's en zo. Nou, bij ons is dat beslist niet het geval!"

Hoe komt een groep die per slot van rekening al zo'n 6 jaar langs de landelijke clubs en scholen trekt, nu ineens aan die grote hits?

Les: „Als je zo'n tijd speelt, wil je natuurlijk wet eens de top bereiken en daarom gingen we alle belangrijke platenmensen af. We kwamen ook bij Jonathan King terecht, die een hele 'zware jongen' in de platenwereld is. We wilden hem wat tapes laten horen, maar hij bekeek ons niet eens. Daarna zijn we naar Micky Most gegaan, die ons weer bij Chinn en Chapman onderbracht, met het bekende resultaat. Jonathan King kwamen we laatst nog in de studio tegen en toen hebben wij hèm eens z'n vet gegeven. Gek zoals de verhoudingen dan ineens veranderen."

Tja, zo gaat dat in dit vak, MUD zit in ieder geval voorlopig wel goed en we mogen de heren Most, Chinn en Chapman wel dankbaar zijn dat ze MUD voor ons uit de modder getrokken hebben!

Paperlace – gangsters van het cabaret Paperlace werd een paar maanden geleden uit de poel der onbekendheid gelicht toen hun single 'Billy Don't Be A Hero' de hitparade opklom. Voordat deze single een hit werd, had de formatie Paperlace al een jaar of 3 met succes een soort cabaret gedaan in ballrooms en clubs. Aanvankelijk bestond de groep uit MICHAEL BAUGHAN, PHIL WRIGHT, CLIFF FISH en CHRIS MORRIS, maar Chris Morris heeft de formatie inmiddels verlaten en hij is vervangen door CARLOS SANTANA. Momenteel staat hun 2e single 'The Night Chicago Died', geschreven door het bijzonder creatieve duo Mitch Murray en Pete Callander, hoog in de diverse Europese hitparades. Hun gangster-act met geweren is puur theater, want Paperface bestaat uit 4 uiterst vriendelijke, clean-ogende jongemannen, die je met een gerust hart aan je moeder zou kunnen voorstellen. Wat gaat de toekomst brengen? In de eerste plaats een LP, die rond september moet uitkomen. Verder gaat de groep zich verdiepen in het creëren van een verantwoorde combinatie van cabaret en pop. „Hopelijk geeft het publiek ons de kans dit uit. te werken en gaan zij niet af op wat we tot nu toe hebben gepresteerd". . .

Patricia Paay en Heart staan deze week stationair op nummer 36 met Lovemaker

Paul McCartney en Wings zakken deze week van 13 naar 19 met Band on the run

Rob de Nijs komt samen met Mirella binnen op 49 deze week

Slade stijgt van 26 naar 24 met The Bangin’ Man

Van de Sparks zullen we nog veel horen

Twee maanden geleden introduceerden wij de SPARKS, die toen net een grote verandering hadden ondergaan door zich in Engeland te vestigen en de bezetting van de groep drastisch te wijzigen. Het blijkt een wijs besluit te zijn geweest, want na de jarenlange vruchteloze experimenten in Amerika, kunnen de SPARKS zich nu verheugen in een grote belangstelling en een uitstekende platenverkoop. Omdat de heren niet zulk voor de hand liggende muziek maken, zijn we RON en RUSSELL MAEL, de twee 'spillen' waar de groep om draait, eens gaan opzoeken voor wat 'inside-information'.

De tekst van 'This Town Ain't Big Enough For Both Of Us' is nogal verwarrend, waar gaat het precies over?

Russell: „Het is een tekst van Ron en het gaat over iemand, die gewoon bezig is met alledaagse zaken zoals naar een restaurant gaan, een douche nemen, of zelfs vliegen. Terwijl hij daarmee bezig is, zijn zijn gedachten echter vol van veel avontuurlijker dingen zoals die bijv. in films voorkomen, hij slaat dan aan het fantaseren."

Ron: „De uitdrukking 'This Town Ain't Big Enough For Both Of Us' is een cliché, dat oneindig vaak gebruikt is in cowboy- of gangsterfilm. Ik interesseer me enorm voor cliché's, want ze ontstaan uit gewone, veel voorkomende algemene situaties, waar ze vaak afgezaagd en vervelend zijn. Als je ze echter uit hun verband haalt en op het juiste moment gebruikt, kunnen ze juist heel origineel worden, net zoals bijvoorbeeld in deze tekst. Verder houdt het allemaal niet zoveel in, de woorden passen goed in de muziek, that's alI."

De titel van jullie elpee 'Kimono My House' is ook niet bepaald gebruikelijk, hoe zijn jullie daaraan gekomen? Russell: „De foto met die twee Japanse meisjes in kimono vonden we zo goed, dat we hem beslist voor de hoes wilden gebruiken. Het probleem was echter dat

we helemaal geen Japanse muziek maakten, of op andere wijze met de foto in verband konden worden gebracht. Net toen we daarover aan het praten waren zei Ron ineens: 'come on to my house' hetgeen onduidelijk uitgesproken precies als 'Kimono My House' klonk. Het is gewoon een taalkundig grapje, verder niets, geen diepere achtergrond of zo.'

Toen jullie in Engeland aankwamen hebben jullie advertenties geplaatst voor nieuwe groepsleden. Hoe is het toen verder gegaan?

Ron: „We kregen op die advertenties eigenlijk geen goede musici en het kostte ons veel tijd. Muff Winwood ontmoette toen stomtoevallig een groep die nummers van onze vroegere elpees speelden. Zij bleken enorme 'Sparks-freaks' te zijn en we zijn ze toen gaan opzoeken. De volgende dag hadden ze de zanger eruit gegooid en sloten zich bij ons aan, zodat vanaf die dag de opnamen konden beginnen."

Het resultaat is inmiddels overbekend, de wereld is eindelijk rijp voor de ideeen van Ron en Russell en als je ze persoonlijk wilt schrijven kan dal via de aktieve Engelse fanclub waarvan hier het adres:

SPARKS-FANCLUB 8 Basingstreet, LONDON W 11

Samen met de MFSB zingen de Three Degrees Love is the Message van 43 naar 40 deze week

Bekende nederlanders gaven toen ’t goede voorbeeld om een helm te dragen

Muziek Expres was ‘t “Veronica blad”en Muziek Parade het “RNI blad

”

En de RNI DJ’s waren ook live to zien bij de Muziek Parade Drive-in Show

RNI bracht een prachtig boek uit waarop deze foto stond afgebeeld op de voorpagina

Terlenka en Corduroy waren toen in de mode

Vloerbedekking was toen meestal een kamerbreed tapijt

Wat had ik toen graag een bandrecorder gehad om van RNI op te nemen, maar helaas 800 tot 900 gulden had ik niet in m’n portemonnee

Een kleine greep uit het Lokale Nieuws uit De Bunschoter van Augustus 1974

Dorpsfilm van 2 Augustus 1974

In een speciaal artikel werd vorige week aandacht besteed aan een der Spakenburgse Dagen die nu ook landelijk steeds meer belangstelling trekken. De individuele ideeën van deelnemenden en geïnteresseerden spelen hierbij vanzelfsprekend eveneens een rol en in dit kader vestigen wij mede door bijgaande foto nog even de aandacht op de stunt van Keurslagerij Koelewijn, Broerswetering 4, die met medewerking van de Vereniging Keurslagerij een gigantisch spit voor zijn zaak opstelde om daaraan een „gewichtige" kwaliteits os te roosteren. Uiteraard was er voor deze reus aan 't spit grote belangstelling en velen lieten zich na de flink wat tijd vergende braadpartij het vlees goed smaken. Getuige de reacties was het inderdaad een os van kwaliteit.

Een prestatie van geheel andere aard maar kwalitatief niet minder verrichtte de 61-jarige Mengs Veldhuizen, Eemdijk 18, die voor het eerst in zijn leven de internationaal bekende vierdaagse van Nijmegen meeliep en ... uitliep. Ongetrainde Mengs had met de afstand

van 4 x 40 kilometer en met het slechte weer dat zelfs routiniers soms parten speelde geen moeite, hij liep de 100 kilometer blaarloos en probleemloos. Een sportieve prestatie van formaat, goed voor extra dorpsfilm-vermelding.

In de schijnwerper:

Hollandse Knopen Fabriek Spakenburg BV.

Teneinde de tengevolge van de inpoldering van de Zuiderzee te verwachten werkloosheid op te vangen, werd in 1929 met steun van de „Rijksdienst tot Uitvoering van de Zuiderzeesteunwet 1925" aan de Zuidwenk in Spakenburg een knopenfabriek gesticht, de „N.V. Hollandsche Knoopenfabriek", later herdoopt in „Hollandse Knopenfabriek Spakenburg B.V.".

Onder een nagenoeg geheel uit Nijkerkers bestaande bedrijfsleiding wist het bedrijf zich in de vooroorlogse crisisjaren te handhaven en zich een goede reputatie op de Engels-sprekende markten te verwerven, waar de naam „Dutch Buttons Ltd." ook heden ten dage nog een begrip is. De oorlogsjaren waren vanzelfsprekend zeer moeilijk en in 1944 moest de productie wegens gebrek aan grondstoffen worden gestaakt. In juni 1945 werd de fabriek heropend en in het verdwijnen in 1947 van de uit Nijkerkers bestaande bedrijfsleiding (die in dat jaar besloten een eigen fabriek in Nijkerk te beginnen), werd met voor 99% uit Spakenburgers bestaand personeel een begin gemaakt met de uitbouw van het bedrijf. In de vijftiger jaren werd begonnen aan de automatisering van de fabricage, die in een periode van ongeveer twintig jaar nagenoeg werd voltooid en men kan zeggen dat de fabriek thans tot de modernste en best uitgeruste van Europa behoort. Een gevolg van de automatisering was de daarmede min of meer gelijke tred houdende inkrimping van het personeel van 420 man in de jaren vijftig tot 150 man nu. In tegenstelling tot de beginjaren vormen knopen (en de eraan verwante gespen) nog wel het voornaamste, maar niet meer het enige product van deze fabriek.

De knopen worden gemaakt uit zowel het oudste, in 1895 uitgevonden, plastic-materiaal galalith of caseine-plastic als uit zeer moderne kunststoffen, zoals polyester, acrylaat e.d. Het caseine-plastic wordt in plaat-, staaf- of gondelvorm gekocht, terwijl polyester in eigen bedrijf in plaat- en staafvorm wordt gefabriceerd. De bewerking van de knopen geschiedt voornamelijk verspanend-, daarnaast worden ook polyesterknopen in rubbervormen gegoten. Aangezien de knoop een mode-artikel is, is de variatie enorm, wat alleen al daaruit blijkt, dat elk jaar twee nieuwe collecties van zo'n 2-300 modellen worden uitgebracht in maten en kleuren, die 6 tot 12 maanden later in de mode zullen zijn.

De afzet geschiedt. voor ca. 20% in liet binnenland en voor ca. 80% in het buitenland, waarbij Noord-Amerika en West-Europa een grote rol spelen.

Daar de knopenbranche altijd gevoelig is voor mede-schommelingen, wat naast zeer drukke ook rustige perioden oplevert., zijn de laatste jaren ook diverse nevenactiviteiten ontplooid: zo werkt bijvoorbeeld een aantal personeelsleden in een toeleveringsafdeling voor diverse industrieën. waarvoor allerlei onderdelen uit fiber, pertinax e.d. worden vervaardigd.

Daarnaast worden, hoofdzakelijk uit acrylaat, allerlei voorwerpen vervaardigd, zoals kleinmeubelen, (onderdelen van) vitrines, winkelinrichtingen, ruiten, peilglazen, beschermkappen, kleuterschoolmozaïeken, kunstnijverheidsartikelen, enz.

Tevens werd de knopengiet-techniek toegepast bij het gieten van kleine en grotere polyester vormstukken.

De omschakeling van de aan ruw werk gewende vissers en visserszonen tot specialisten, die niet de modernste machines goed kunnen omgaan, is zonder meer succesvol verlopen en dat het hierbij om trouwe werkers gaat moge hieruit blijken, dat zich onder het personeel niet minder dan 20 personen bevinden, die het bedrijf al 40 jaar of langer hebben gediend en die daarvoor koninklijk zijn onderscheiden.

De Dorpsfilm van 30 Augustus 1974

Onze gelukwensen gaan ditmaal uit naar Zeevisgroothandel en Rokerij fa. Gebr. Muijs. Op het industrieterrein Zuidwenk-Noord is vorige week door de firmanten een nieuw visverwerkend bedrijf in gebruik genomen. Gedurende een aantal uren werd er „open huis" gehouden. Zeer velen maakten van die gelegenheid gebruik.

Felicitaties gaan ook uit naar Wim van Rossum die aan de Dr. Philipsschool te Hilversum het electr.-diploma M 2 T behaalde. Van de Chr. Ver. tot verpleging van langdurige zieken „Het Zonnehuis" te Utrecht vernamen we dat de onlangs gehouden collecte ƒ2780,- opgebracht heeft. Aan het verzoek gevers en geefsters hartelijk dank te zeggen, voldoen we graag.

Dat zelfs de meest verstokte paardenboer niet opgewassen is tegen de opmars van het ijzeren paard: de tractor, bleek een dezer dagen weer eens overduidelijk. De heer J. ter Beek, Kon. Wilhelminastraat 59 ruilde zijn paard in tegen een gloednieuwe landbouwtractor, waarmee een der laatste „paardenboeren" uit de gehele omgeving overstag gegaan is.

Tenslotte maakten we nog een plaatje van het kindertreintje, dat vorige week enkele dagen op het marktplein rondreed. De VóDé-winkeliers, die dit organiseerden, hebben er ongetwijfeld vele kinderen een plezier mee gedaan.

Terug naar de LosGoud Startpagina