Op 4 Augustus 1973 werd op Radio Noordzee Internationaal Top 50 nummer 124 uitgezonden, gepresenteerd door Ferry Maat. In de LosGoud uitzendingen van 6, 9, 13 en 16 Augustus 2007 kon je deze hele Top 50 nog een keer terughoren, gepresenteerd door Ben Meijering. Door die programma’s zat informatie over de groepen en artiesten, evenals lokaal nieuws verwerkt

En hier vind je nog wat advertenties uit Augustus 1973

De uitzendingen van 6 en 13 Augustus waren van 20:00 – 21:00 en die van 9 en 13 Augustus van 18:00 – 19:00. LOS Radio zendt uit op de 107.5 MHz via de ether en 102.4 MHz via de kabel.

Zo zag de Top 50 er toen uit, links de voorkant, rechts de achterkant.

Hieronder kun je foto’s en artikelen vinden uit de Muziek Expres-sen, Muziek Parades en Poptelescopen die rond de zomer van 1973 uitkwamen.

De voorpagina van de Muziek Parade van Augustus 1973

Albert Hammond’s eerste liefde was de muziek

Hij belandde in Marokko, waar hij als 14 jarige de kost verdiende door in kleine clubs te zingen en grapefruits te oogsten. Toen hij 15 was nam hij zijn eerste plaat op, die 2 eigen geschreven liedjes bevatte in de stijl van Buddy Holly. Muziek werd Albert's eerste liefde, hoewel hij er nauwelijks geld aan verdiende.

Berooid keerde hij dan ook op 16 jarige leeftijd naar Gibraltar terug waar hij een eigen rock & roll band formeerde. De groep speelde op vele talentenjachten in Europa en bij Albert's moeder thuis staan nog steeds de vele trofeeën die de groep in die tijd in de wacht wist te slepen. Op een gegeven moment echter wilde Albert iets anders gaan doen en richtte met een ander lid van de groep het duo Albert & Richard op Ze maakten een tournee door Europa, namen wat platen op, speelden in een paar Beatlesachtige films en werden lid van een vereniging waar ze zongen en sketches opvoerden. Bovendien danste Hammond solo in het ballet 'Billy the Kid'. Het duo Albert & Richard ging ter ziele en Albert stond wederom op een nieuwe weg van zijn leven. Hij kwam in aanraking met Mike Haziewood en ging samen met hem aan het componeren. In 1968 leverde hen dat een onderscheiding op voor hun song 'Little Arrows' (Leapy Lee) en in dat zelfde jaar kregen ze ook nog een onderscheiding voor 'Gimme Dat Ding' (Scaffold).

Zijn 'FREE ELECTRIC BAND' heeft zich een plaats in de hoogste regionen van de vaderlandse hitlijsten weten te veroveren.

Voordien hadden de meeste mensen nog nooit van hem gehoord, maar desondanks is Albert Hammond geenszins een nieuweling aan het popfirmanent.

Albert Hammond werd geboren in Gibraltar. Toen hij 8 jaar was namen zijn oom en tante hem voor het eerst van zijn leven mee op reis. Deze reis maakte zoveel indruk op Albert, dat hij 6 jaar later besloot op eigen houtje de wereld in te trekken.

Ondanks de grote hit die hij op het moment met zijn 'FREE ELECTRIC BAND' heeft is Albert vast besloten zijn partner Mike Haziewood niet in de steek te laten. Wanneer z'n zangcarrière toevallig niet dat wordt waar hij op rekent, heeft hij altijd nog iets op terug te vallen. Wat ons betreft mag zijn zangcarrière evenwel nog heel lang duren.

Albert naar Sopot Na het daverende sukses van de Buffoons met My Girl Donna, heeft Albert West zich op een ander oudje uit het sentimentenarchief gestort: Ginny Come Lately. Een hit van Brian Hyland uit de late jaren vijftig. Albert gaat dit jaar naar het festival in Sopot en het zou helpen als hij daar in de prijzen viel. Albert West is een bewonderaar van The Byrds, Flying Burrito Brothers en Dillard & Clark o.a. En dat is de laatste tijd steeds meer te merken aan zijn repertoirkeuze. Wat ons betreft wordt Ginny Come Lately een suksesvolle greep van Albert West.

Het zijn gouden tijden voor Cindy & Bert

Het gebeurt niet al te vaak dat de Nederlandse hitparades bestormd worden door zangduo's, afkomstig uit Duitsland. Het in Volklingen-Saar wonende echtpaar Cindy & Bert is dat wèl gelukt! Met de superknaller 'Immer Wieder Sonntags' deden ze oneindig veel Nederlanders een groot plezier, blijkens de voortreffelijke verkoopcijfers die de plaat inmiddels behaalde.

Maar ook in eigen land doen Cindy & Bert het uitstekend. Zo'n slordige 500.000 exemplaren gingen er daar al over de toonbank en de plaat is gewoonweg niet uit de hitlijsten weg te sláán. Pikante bijzonderheid is wel dat het nummer niet geschreven is door een Duitse componist, maar door onze eigen 'oerHollandse' Dries Holten, bij velen beter bekend als Andres van het duo Sandra & Andres. Dankzij de bemoeienissen van Ferrie Wieneke kwam het nummer bij Cindy & Bert terecht en daar hoeft Dries niet rouwig om te zijn, gezien de suksessen die 'Immer Wieder Sonntags' inmiddels behaalde. Ook het arrangement van deze compositie was bij Ferrie Wieneke in uitstekende handen. Hij tekende trouwens ook voor diverse stukken op de nieuwe Cindy & Bert-LP, die onlangs gereleased werd.

GEEN NIEUWELINGEN

Cindy & Bert zijn beslist geen nieuwelingen in het vak. Vele jaren geleden al trokken ze samen met een orkestje door Duitsland, vooralsnog zonder veel sukses te behalen. Dat werd anders toen ze op een goeie dag aan een songfestival mee mochten doen èn .. . wonnen! Er werden vrijwel onmiddellijk enige TV-optredens gepland, terwijl ze binnen de kortste keren in de platenstudio belandden. Een paar titels van de eerste Cindy & Bert-platen: 'Caesar und Cleopatra', 'Ich Fand Eine Hand' en 'leder Braucht leden'. Allemaal redelijk goed verkopende produkties. De grootste klapper - we zeiden het al eerder - was echter 'Immer Wieder Sonntags'.

FANCLUBS

Het inmiddels beroemd geworden duo heeft fanclubs in diverse delen van Duitsland, die er stuk voor stuk naar streven de populariteit van Cindy & Bert te vergroten. Tja mensen, het zijn gouden tijden voor het sympathieke tweetal en we zijn reuze benieuwd hoe hun nieuwste single 'Ich Komm' Bald Wieder' het bij ons èn onze Oosterburen zal gaan doen ...

Het liefst wil ik gezien worden als een Leonard Cohen

„We brengen easy rock-muziek, het swingt meer dan het rockt. Je hoeft naar ons niet ingespannen te luisteren; als je gewoon relaxt, pakt onze muziek je vanzelf. Hoe vaak is het al niet voorgekomen, dat groepen met een sterkte van 1000 watt of meer de mensen gewoon de zaal uitblazen? Na zulke oorverdovende toestanden komen wij graag op het podium. De hele sfeer verandert dan op slag en wij strelen als het ware ieders oren. Iedereen vindt dat een herademing en dat is ons geheim. De mensen hoeven wij niet te vermaken, ze moeten zichzelf terugvinden in onze muziek."

GEEN SINGLES

Het gaat nog steeds bergopwaarts met Colin Blunstone, zonder iets bijzonders te doen groeit zijn aantal fans met de dag. Zonder een bijzondere act, zonder ruige nummers, zonder aparte outfit maakt hij het met rustige nummers en een hijgende stem. Niet omdat Colin daarmee indruk wil maken, maar gewoon omdat hij tijdens het zingen verkeerd ademhaalt.

In ieder geval vinden zijn toehoorders dat geen enkel bezwaar, maar eigenlijk juist een groot pluspunt. Niet alleen zijn muziek is zeer rustig, z'n hele karakter straalt rust en genegenheid uit. Singles maakt hij niet, want als die niet hoog in de commercie-lijsten komen, is het een flop. En Colin maakt geen platen uit commercieel oogpunt. Daarom houdt hij het op elpees en z'n platenmij weet daar de juiste nummers voor singles uit te halen. De singles van Colin, die sinds het begin van dit jaar hoog genoteerd zijn geweest komen van de Ennismore-elpee: 'I don't believe in Miracles', 'Andorra', 'I want some more' enz.

Al het succes en de steeds groter wordende bekendheid heeft voor Colin wel nadelen. Hij heeft nl. een grote hekel aan reizen en dat moet hij nu steeds meer gaan doen. Met welk vervoermiddel hij ook reist, zo gauw het

vertrokken is, is Colin ook vertrokken. Met andere woorden, dan is hij in slaap gevallen. „Het is wel erg hoor, daardoor heb ik de mooiste natuurgebieden van de wereld gemist. Toen we over de Alpen, de Himalaya en de Rocky Mountains vlogen bijv. zat iedereen de pracht van deze gebieden gade te slaan, terwijl ik met een weinig gesnurk m'n aanwezigheid kenbaar maakte." Colin zit liever in Europa (het vasteland) dan in Engeland. De maand juli heeft hij bijv. weer in ons landje doorgebracht met een optreden in Sarassani op Texel (12 juli) en op het Midsummerpopfestival in Mierlo (de 14e).

DE BLUNSTONES

„Ik wil niet graag 'n David Cassidy worden of zoiets, .. nee, die tijd hebben we gehad, het liefst wil ik gezien worden als 'n Leonard Cohen of zo. Weinig mensen weten hoe Leonard eruit ziet of wat hij doet, maar iedereen praat met ontzag over hem en terecht. Ik wil de geschiedenis in gaan als een zanger, niet als schrijver, want in die branche zal ik toch wel niet veel bereiken." Colin is hier weer bescheiden, zoals gewoonlijk, want op de laatste elpee 'Ennismore'

heeft hij negen nummers zelf of in samenwerking met anderen geschreven. Hij heeft ook een eigen begeleidingsgroep, waar hij erg tevreden over is. Het zijn Derric Griffiths (gitaar), Jim Toomey (drums), Terry Poole (bas) en Pete Winfield (piano). De Blunstones zouden we ze kunnen noemen. Het is de derde formatie waar hij mee werkt sinds 'Say you don't mind' maar hij heeft volledig vertrouwen in deze mensen en dat moet een van de redenen zijn waarom het nu zo goed gaat. Colin is druk bezig met z'n derde solo-elpee. De opnamen vinden plaats in de Abbey Road studios, volgens Colin de beste studio's die er zijn.

De opnamen duren daar altijd wel erg lang, maar dat komt omdat Colin net als Cat Stevens, die daar ook altijd opneemt en zelfs dezelfde manager heeft, alles tot in de uiterste perfektie wil doen. De fanclub van Colin Blunstone in Nederland zit in Haarlem op de Kleverparkweg 82. „Alles gaat erg goed, ik ben gelukkig omdat ik omringd ben door mensen, die volledig vertrouwen in mij hebben en dat is zeer belangrijk!"

David Cassidy uit de Partridge Family

Het ziet er naar uit, dat David Cassidy na vier jaar filmen de Partridge Family gaat verlaten. Zijn succes is nu zover gestegen, dat hij geen teevee-serie meer nodig heeft om als zogenaamde popster bekendheid te krijgen. Hij is nu in het werkelijke leven 'n popfenomeen, dat in de serie nauwelijks te evenaren is. Maar het is natuurlijk wel de serie geweest, die hem groot gemaakt heeft. David is nu met z'n vierde reeks Partridge Family-opnamen bezig. Inmiddels gaat de Amerikaanse televisie vast uitproberen of de serie zonder David maar met Danny in de hoofdrol, mogelijk is. Vanaf september gaat men op elke zaterdagmorgen proefdraaien met een tekenfilm van de Partridge Family zonder zoon Keith. De gewone series, dus nu nog met Keith, gaan gewoon door op de vrijdagavond. De toekomst van de Familie Patrijs wordt dus wat onzeker.

104 AFLEVERINGEN

Het vervaardigen van één aflevering van de Partridge Family duurt vijf dagen. Elk jaar worden er 26 shows gemaakt en na de 13e show heeft iedereen een maand vakantie. Vorig jaar ging David in die tijd naar Engeland, zodat hij uitgeput weer aan het werk moest. Maar dat zal hem dit jaar niet gebeuren, want dan gaat hij op vakantie naar z'n landgoed van 560 hectare op een van de Hawaiieilanden. Aan het eind van dit jaar heeft David dus in totaal 104 shows gemaakt. Als we dan nog bedenken dat hij tussendoor en in de weekends platen moet opnemen, concerten moet geven en zelfs toernees moet doen, dan wordt het heel duidelijk dat David keihard moet werken. Z'n dagindeling is dan ook niet bepaald rooskleurig. Van half acht 's morgens tot half zeven 's avonds vertoeft hij in' de filmstudios in Burbank en van daaruit gaat hij naar de opnamestudios. Doordat allerlei vrienden hem vroegen 'daar eens wat te komen drinken' of 'dat eens te komen bekijken' en David, goed als hij is, elk aanbod aannam, was hij nooit voor half twee 's nachts thuis. Dat ging op den duur niet meer en nu zorgt hij er wel voor elke avond om half twaalf thuis te zijn.

AANGENAAM.. . PATRIJS

David maait altijd het publiciteitsgras voor de voeten van de overige Family-leden weg. Laten we ze eens voorstellen. Mrs. Partridge is in werkelijkheid Shirley Jones, de stiefmoeder van David. Ze heeft al heel wat musical-, film- en teevee-werk gedaan en is dus niet zomaar de eerste de beste. Laurie heet in het dagelijkse leven Susan Dey (19). Zij en David zijn niet meer dan goede vrienden. Ze neemt zanglessen en misschien verschijnt ook van haar binnenkort een zwarte schijf. Ze houdt van veel muziek, van Bach tot the Band. Danny (11), de grote rakker van de familie, heet eigenlijk Danny Bonaduce. Hij is een volbloed Italiaan, studeert en is gek op race-fietsen. Chris (10) wordt gespeeld door Jeremy Gelbwaks. Jeremy drumt en heeft bijna de zwarte band in karate. Tracy (8) is Suzanne Crough. Ze is gek op dieren, heeft 6 honden en in de film-opnamepauzes speelt ze met haar konijntjes.

HOE LANG NOG IN NEDERLAND?

Het grote bezwaar van David is dat Keith Partridge pas 19 en hij al 23 is. Keith was oorspronkelijk een vreselijk dom figuur, maar daar heeft David met toestemming van de regisseurs het nodige aan veranderd. In de afleveringen die David nu opneemt gaat Keith naar college en beleeft daar allerlei vrolijke avonturen. De NOS zal binnenkort moeten beslissen of ze nog meer afleveringen kopen van de Partridge Family. Ze moeten haast wel, gezien de vele Cassidy-fans in Nederland. Tot oktober gaat de Partridge Family op ons scherm in ieder geval door.

Demis Roussos zakt van 20 naar 26 met Goodbye My love Goodbye

The Osmonds – Going Home

"De buren hebben gevraagd of we willen vertrekken"

Het valt nog steeds niet mee aan de top van de popbizniz. Hadden Elvis, Cliff en de Beatles er moeilijkheden mee, de Osmonds hebben het ook allesbehalve gemakkelijk. Via de telefoon krijgen ze regelmatig dreigementen, de jongens (inclusief Jimmy) doen alles aan zelfverdediging en nu is hun zelfs gevraagd uit Los Angeles te vertrekken. Maar de Osmonds blijven lachen, in alle popbladen, op posters en in het dagelijks leven zijn ze opgewekt en vrolijk alsof er niets aan de hand is. Maar Muziek Expres weet wel beter.

HET LEVEN OP DE RANCH

Er zijn nog wel tijden dat de Osmonds weinig last van de buitenwereld hebben. 0, ja.. op hun ranch in Ogden, Utah, valt het allemaal best mee. Laten we Jay eens volgen op een rustige dag in de 'Hunter', zo heet het huis waar alle broertjes geboren zijn. Jay is de eerste die 's-morgens z'n ogen opendoet. Hij is een van de weinigen in het gezin, die het niet erg vindt vroeg op te staan. Om 9 uur heeft hij ontbeten en gaat hij kijken of er nog broers in bed liggen. Donny is dan meestal. nog in dromenland, maar met een paar kussens die Jay naar Donny's hoofd slingert, komt hij gauw weer tot de werkelijkheid. Terwijl Donny z'n ogen nog uitwrijft, is Jay al in de tuin om hun Japanse Akita hond, Fuji, uit te laten. Zo tegen elven zijn de broers wel bereid om een spelletje voetbal of base-balt te spelen. Om half twee hebben Ma en Marie Osmond de lunch op tafel. De twee vrouwen maken meestal het eten zelf klaar. Jay is gek op hamburgers, chocolade-milkshakes en natuurlijk jus d'orange. 's-Middags duikt Jay meestal de muziek-kamer in om te drummen, te zingen, wat saxofoon en banjo te spelen. Daarna draait hij wat platen, Led Zeppelin, Beegees, Sly and the Family Stone of de Carpenters. Als Jay 's-avonds met 'n meisje uitgaat, dan gaat hij naar een van de beste shows of restaurants, om er zeker van te zijn niet herkend te worden. Om half twaalf staat hij te gapen naast z'n bed en enkele minuten later valt hij in slaap.

VLUCHTEN NAAR LONDEN

De Osmonds gaan zo goed als zeker in Londen wonen. Een en ander zal definitief worden geregeld als ze in augustus/september Engeland en Europa aandoen. Waarom eigenlijk? Donny: „We zitten natuurlijk wel erg goed in Los Angeles, de plaats van de muziekbizniz in Amerika, maar voor de mensen die bij ons in de buurt

wonen is het minder prettig. Onze fans maken het hen wel erg moeilijk. Als er geen opnamen zijn, wonen we in Utah en daar wordt momenteel ook een studio gebouwd, maar de Osmond Ranch ligt erg ongunstig. Na Los Angeles is Londen de wereld-muziek-stad, dus willen we ons daar vestigen". Alan gaat verder: „We zijn door onze fans al in heel wat conflicten terecht gekomen. Bij een bepaalde gelegenheid moest zelfs de brandweer erbij komen om meisjes te redden die met touwen onze appartementen probeerden te bereiken en halverwege niet meer voor of achteruit konden. We hebben constant 12 veiligheidsmensen in dienst als we in LA wonen. En nu hebben alle buren ons een verzoekschrift gestuurd of we alsjeblieft ergens anders willen gaan wonen". „Dan is er ook nog zoiets als privacy", vervolgt Donny, „we kunnen tegenwoordig onmogelijk uitgaan zonder herkend te worden, het is niet zo dat we onze fans niet waarderen, maar er zouden zo ongelukken kunnen gebeuren. Met ons net zo goed als met hen".

DONNY'S LEVEN BEDREIGD

Het kost de Osmonds vaak moeite een hotel te krijgen. Ook in Londen. De eigenaars zijn veel te bang dat fans de boel gaan afbreken. En als ze in een hotel worden toegelaten, moeten ze beloven geheim te houden waar ze zitten, anders worden ze zonder pardon weer op straat gezet. Het telefoonnummer van de fam. Osmond wordt elke week veranderd en toch wordt Donny's leven meermalen via de telefoon bedreigd. De hele groep heeft karate geleerd voor zelfverdediging, ze hebben allemaal de blauwe band en Jimmy heeft de paarse. Ze willen zo gauw mogelijk de zwarte halen. Volgens Donny is deze Japanse kunst ook goed voor hun bewegingen op het podium. Betere beheersing van de spieren. De Osmonds beweren in Engeland

minder moeilijkheden te krijgen dan in Amerika, maar elke keer als ze in Londen zijn, worden ze achterna gezeten door groepen meisjes, die vaak hun schuilplaats nog eerder gevonden hebben dan menig journalist. Eenvoudige dingen als van de auto naar de deur van hun verblijfplaats te lopen, zijn voor de Osmonds vaak erg gevaarlijk. De laatste keer dat ze in Engeland waren, werden de armen van Donny's lijfwacht bijna uit de kom getrokken. De Nederlandse fans zijn niet zo hysterisch. Toen The Osmonds voor het laatst in Nederland waren maakten ze midden op straat voor het NOS complex gewoon wat foto's, voor hun familie-album blijkbaar. Geen fan maakte het hen toen lastig. Waarschijnlijk was de geheimhouding tot in de finesses geregeld.

HET PLAN

Het zijn allemaal dingen waar de Osmonds mee leren leven. Hun nieuwe elpee, die ongeveer gelijk met deze ME moet verschijnen, heet 'The Plan', ook wel de Osmonds' 'Sgt. Pepper' of de Osmonds' 'Tommy' genoemd, omdat het een soort rockopera is, die gebaseerd is op hun leefwijze en dan zijn we dus weer bij het Mormoonse geloof. Jeweetwel, geen alcohol, niet roken enz., zelfs geen Cola, omdat daar coffeine in zit. Alan: „We drinken meestal sinaasappelsap. Ach, het is geen geloof, maar een levenswijze. We proberen gewoon zo gezond mogelijk te leven. Ik heb per bngeluk wel eens een slok Cola gedronken, nou, ik ben er echt niet aan doodgegaan". Met deze nieuwe elpee proberen de Osmonds iets van hun gezonde levenswijze op hun fans over te brengen. Hun laatste single 'Going Home' loopt erg goed, het Osmond-tijdperk is nog lang niet voorbij. En wanneer komen ze nu naar Nederland? We kunnen nog niets definitiefs zeggen. Het is wel bijna zeker, dat het in ieder geval dit jaar nog gebeurd. We zullen het tijdig in ME berichten.

Peter en z’n Rockets zakken van 7 naar 9 met Angeline

Muziek is meer dan alleen maar muziek

De songs van Redbone zijn geen onzinnige, hakketakkerige nonsensliedjes, maar oprechte weerspiegelingen van de merkwaardige wereld waarin zij opgroeiden. Soms is de inhoud gebaseerd op Cajun folklore, persoonlijke ervaringen of 'shots'

uit een armoedig leven op de afgrond van de samenleving. Maar de meeste Redbone songs zijn echter geënt op de bloedige en tragische Indianenlegend, die in de 2e helft van de vorige eeuw de wereld versteld deed staan.

Wounded Knee

Toen de cavalerie de Verenigde Staten doorkruiste en alles wat op hun weg lag vernietigde, hadden de indianen geen enkele wijze van transport. Geestelijk waren ze niet sterk genoeg om de soldaten te kunnen bevechten en hun geloof was niet sterk genoeg om het leed te dragen of te aanvaarden. Totdat de grote Peyote Messiah de 'Ghost Dance' introduceerde .. . Het verhaal gaat, dat wanneer de indianen de woorden van de Ghost Dance kenden, zij ten hemele konden reizen om alles wat op aarde was achtergebleven te vernietigen: de blanken, de dieren en de natuur. Heel veel later zou de aarde opnieuw geboren worden met wilde dieren, groen gras en nieuwe bomen. De indianen zouden eveneens terugkeren, maar zij die de Ghost Dance niet kenden, zouden wederom worden gedood.

Dit geloof hield menig indiaan op de been, maar was geenszins afdoende om de beruchte kapitein Custers ervan te weerhouden als laatste laffe daad het plaatsje Wounded Knee te bezetten, in te nemen en een van de bloedigste oorlogen uit de geschiedenis af te sluiten.

Precies 100 jaar later, schrijf Redbone een song over datzelfde Wounded Knee, dat wederom wordt bezet. Captain Custers kan tevreden zijn. 'Zijn' Wounded Knee heeft behalve de geschiedenisboeken óók de le plaats van de Nederlandse hitparade bereikt.

LP met Leon Russell

De groep Redbone is eigenlijk bij toeval ontstaan. Pat en Lolly Vegas werkten al een aanzienlijk aantal jaren samen als studiomuzikanten. Ze leefden voornamelijk van de opbrengsten van de composities die door andere artiesten werden opgenomen. The Righteous Brothers namen wat werk van de broers op en ook de Everly Brothers deden wel zaken. Het was ook in die tijd dat de broertjes Vegas als duo een LP opnamen, die onder het toeziend oog van Leon Russell - in die tijd ook nog studiomuzikant - tot stand kwam. De muziek van dit album kan vergeleken worden met de muziek die Leon nu maakt. Tijdens een van de optredens van de broers in Los Angeles, stapte Pete dePoe (de inmiddels alweer door Butch Rillera vervangen drummer) per ongeluk de club in waar het optreden plaats vond, en verklaarde naderhand met stomheid geslagen te zijn. Als een hazewind vertrok hij naar zijn woonplaats Washington om zich 2 jaar lang in de schuur achter zijn huis op te sluiten om zich te gaan bekwamen in de drumkunst. Na die 2 jaar keerde hij terug naar L.A. om schuchter aan de Vegas-jongens te vragen of hij bij hun groep kon komen spelen. De groep werd uiteindelijk gecompletteerd door Tony Bellamy, die in die tijd bij Dobie Grey speelde .. .

Uiting van emoties

Redbone betekent halfbloed en de jongens zijn dan ook geen van vieren echte volbloed indianen (ze zijn half-Mexicaans). Ondanks dat hebben ze de geschiedenis van hun rode voorvaderen grondig bestudeerd. Hun inhaken op de actuele gebeurtenissen een paar maanden geleden rond Wounded Knee heeft de groep geen windeieren gelegd, integendeel. Toch beweert de groep geen leuke melodieuze liedjes (+ teksten) te schrijven met het vooropgestelde plan er een hit van te maken.

„Kijk", legt Pat uit, „ hitmakers maken muziek voor de geest. Redbone maakt muziek voor de geest én voor het lichaam. De geest is namelijk maar een heel klein onderdeeltje van de mens en wanneer je ophoudt het lichaam te voeden dan sterft het af. Het ritmische gedeelte in onze muziek is een uiting van emoties. Door het publiek te laten meedelen in deze emoties, kunnen we misschien de emoties die zij zelf weer doormaken, naar buiten halen. Onze muziek is dus meer dan alleen maar muziek ..."

Bryan Ferry: Het podium moet een arena zijn

Daar stonden ze dan, op het podium van de Rotterdamse Doelen met hun 'eigen' sound en lichtshow. Het optreden begon met de bekende bizarre geluiden van een tape-recorder. Het toneel was nog verlaten. Nadat de plaatsen door de bandleden waren ingenomen barstte het geweld helemaal los. Eno, zoals altijd, helemaal links op het toneel en Bryan Ferry helemaal rechts en daartussen in de rest van de groep, Andy Mackay (saxofoon), Phil Manzanera (solo-gitaar), Peut Thompson (drummer) en John Porter (basgitaar). Behalve Eno's synthesizer VCS-3 en andere electronische apparaten, speelt ook de saxofoon 'n belangrijke rol in Roxy's muziek, hetgeen ook duidelijk blijkt uit hun nieuwe single 'Do the strand'.

Geen kreativiteit

Bryan Ferry: „Ik heb in de vier jaar dat ik studeerde in Newcastle in diverse groepjes gespeeld, maar het waren formaties waar niets in zat. Het had niets met kreativiteit'te maken en dat terwijl ik studies maakte van beeldhouwen schilderkunst. De groepen werden niets en ik begon zelf songs te schrijven. Ik kon geen enkel instrument bespelen, alleen wat gebrekkig piano, wat toch eigenlijk wel kunstzinnig was. De enige die mijn pianospel kon volgen was Graham Simpson, de bassist van onze eerste elpee, met wie ik een duo begon. Een maand later ontmoette ik Andy Mc.Kay, die 'n synthesizer had en ook hobo speelde. Later ging hij over op de saxofoon. Andy's vriend Eno kwam langs om een paar demobanden van ons te maken en Is sindsdien bij ons gebleven. Tegen de tijd, dat we genoeg nummers voor de elpee hadden, hadden we nog steeds geen naam. Daar ik de namen van bioscopen (Roxy, Ritz, Granada, Odeon, Regal) altijd erg interessant vond, hebben we er daar maar een van gekozen."

Synthesizer

Toen Eno (werkelijke naam: Brian Peter George St. John the Baptist de la Salie Eno) met de formatie (eigenlijk als technicus) in aanraking kwam, moest hij wat electronische geluiden maken op de synthesizer die hij nog nooit aangeraakt had. Hij deed maar wat en voelde de machine erg gauw aan, begon er plezier in te krijgen en hem stukje bij, beetje te leren kennen. De geluiden van de saxofoon, piano, gitaar en soms hobo gaan via de synthesizer van Eno de zaal in. Niet alleen hun sound is uniek maar ook hun kleding en haardracht die geheel met elkaar in tegenstelling zijn. Bryan: „Ik heb altijd een hekel gehad aan groepen, die optreden en voor hetzelfde geld zo in de zaal hadden kunnen zitten. Het podium moet een arena zijn waar iets gebeurt wat niet in de zaal kan gebeuren." En dat klopt aardig.

The Show Goes On

Slade is een van die groepen die veelvuldig in het nieuws is. Of beter gezegd: Slade is sinds hun doorbraak, nu alweer 2 jaar geleden, eigenlijk nog niet uit het nieuws geweest. De ene hit is nog niet uitgebloeid of de volgende ligt alweer te wachten in de platenwinkels. De single 'Skweeze Me, Pleeze Me' is voorlopig het laatste variant op de onverwoestbare Slade-lormules 'Hoe Harder Hoe Beter' en 'Stamp Er Maar Op Los'.

ARE YOU HAPPY? YEAH ...

Wie een optreden van Slade bijwoont raakt verzeild in een hels lawaai met - het moet gezegd worden - oneindig veel sfeer. Net als je denkt dat je oren het begeven en dat ie misschien wel te oud bent voor een dergelijk gebeuren, word je bevangen door de merkwaardige gewaarwording dat je lijf zich zomaar uit zichzelf in beweging zet op het ritme van de opzwepende Slade-muziek.

De groep raast onverminderd voort: Are You Happy? Yeah Are You Pleased? Yeah ... Se Clap Your Hands, Allright, Allright. Voetballiedjes, satirische opmerkingen, de swingende menigte en het oorverdovende, nooit aflatende geraaskal van de verbazingwekkend krachtige stem van Noddy Holder staan

garant voor een grandioze avond Als het voorbij is ben je doodmoe en stokdoof. Maar wat geeft het. je hebt Slade gezien en bent weer een ervaring rijker...

FRANK LEA, DE JUISTE STAND-IN

Onlangs vond er een triest intermezzo plaats in dit even drukke als vrolijke leventje van Slade Drummer Don raakte betrokken bij een onfortuinlijk auto-ongeluk (zie vorige M.E.) en bevindt zich nog steeds in het ziekenhuis Hoewel het levensgevaar inmiddels geweken is, is Don's toestand nog niet om over naar huis te schrijven - en zal het minimaal nog wel 3 maanden duren voordat hij weer achter zijn vertrouwde drumstellenverzameling zal zijn teruggekeerd.

-Hoe is het inmiddels met Slade gegaan? .,The Show Must Go On terwille van de fans en omdat Don het zo gewild zou hebben", verklaarde manager Chas Chandler desgevraagd En zo moest er razendsnel een plaatsvervanger voor de on fortuinlijke Don worden opgetrommeld. Deze werd gevonden in Frank Lea, de 18-jarige broer van Slade-bassist Jimmy Lea. Frank, oorspronkelijk loodgietershulpje van beroep, was juist in het huis van Chas een afvoer aan de afwasmachine aan het bevestigen toen hij flarden van een gesprek tussen manager en groep opving.

Terstond meldde hij zich aan als stand-in en nog geen halve dag later was hij aan het repeteren met de groep. De volgende zondag was hij de held van een festival, waar zo'n 4000 aanwezigen hem uitzinnig toejuichten. Het drumstel was Frank niet geheel vreemd, want in de schaarse vrije uurtjes had Don hem drumlessen gegeven en bovendien was Frank bij diverse gelegenheden met Slade op tournee geweest. Over de toekomst hebben de boys geen zorgen. „Iedereen heeft in het leven wel onplezierige momenten te verwerken.

Wij nemen elke hindernis op het moment dat we ervoor staan. Het enige dat tot nu toe echt in het water is gevallen is onze Amerikaanse tournee. Die hebben we tot oktober moeten uitstellen, maar wat geeft het, het is gewoon een mirakel dat die tournee kan plaatsvinden. Met Don erbij natuurlijk ...

Stealers Wheel – Als platengroep ‘t einde

..

De LP 'Stealers Wheel' was maanden achter elkaar - terecht - de lieveling van de voltallige M.E.redaktie. Hun single 'Stuck In The Middie' was nog maar nauwelijks van de top 40 verdwenen, toen de opvolger en tevens het mooiste nummer van voornoemde elpee, 'Late Again', vanuit het niets de hitladder opschoot...

De groep Stealers Wheel zagen we helemaal zitten!

KEIHARDE ROCK

Op een zomerse avond zou de groep in de Amsterdamse poptempel Paradiso samen met Vinegar Joe, concerteren. We hadden geplanned om over het optreden, dat rond 10.00 uur zou beginnen, nog even met de groep te kunnen praten. Dat bleek evenwel niet mogelijk, liet Luther Grosvenor, ex-Spooky Tooth, ons weten, omdat de gitaren getuned moesten worden. Er zat dus niets anders op dan te wachten tot na het konsert.

Het konsert was precies het tegenovergestelde van wat we ervan verwacht hadden. In plaats van 't fraaie werk van de LP kregen we keiharde, rommelige rock voorgeschoteld, die niet eens zo heel erg best overkwam. De 2 hitsingles Stuck In The Middle en Late Again waren eigenlijk de enige hoogtepunten, zij het dan nog erg zwak. Al met al kon ik me geheel verenigen met de niet begrijpende kindergezichtjes die tegen het einde van het optreden van Stealers Wheel tegen de achterwand van het podium werden geprojecteerd.

FRUSTRATIES

Na het konsert praatten we wat met Joe Egan, organist, vokalist, gitarist en componist van de groep. Joe is, evenals Gerry Rafferty, een Schot, dus bijna niet te verstaan.

Stealers Wheel werd ongeveer 2'/2 jaar geleden opgericht door Joe en Gerry Rafferty. Aanvankelijk was het een komen en gaan van musici tot dat eindelijk de huidige formatie bereikt werd. Enkele maanden geleden, toen het album klaar was, verliet Gerry de groep vanwege vele frustraties. De groep was niet geworden wat hij ervan gedacht had en de eenvoudigste manier om dit te vergeten, was eruit te stappen. Meer dan een half jaar bleef hij in Schotland om zich uitsluitend te concentreren op het schrijven van songs. Het grote

succes van de single 'Stuck In The Middle' bracht hem weer terug in de groep. Het weggaan van Gerry zette Joe Egan in het voetlicht, die voor dat hij bij Stealers Wheel kwam, slechts ervaring had in plaatselijke ballroom-orkestjes. Joe ontpopte zich tijdens Gerry's afwezigheid als een bekwaam muzikus en komponist.

NIEUWE GELUIDSINSTALLATIE

Joe gaf toe dat dit eerste optreden van Stealers Wheel buiten Engeland niet zo'n heel groot succes was geweest. „Ik kreeg al gauw de indruk dat er iets mis was, want het publiek reageerde heel koeltjes. Heel anders dan we in Engeland gewend zijn. Het lag waarschijnlijk voor een groot deel aan de geluidsinstallatie, die niet helemaal meer werkt zoals het hoort. We wachten op een nieuwe ... De vermeende Beatles- en EverlyBrothers invloeden, die vooral merkbaar zijn wanneer Gerry en Joe samen zingen, zijn geen toeval. Joe's (en ook Gerry's) favoriete artiesten zijn door de jaren heen the Beatles en de Everly's geweest.

„Onbewust val je daar bij het componeren van songs op terug", legt Joe uit. Het schrijven van songs blijkt niet altijd mee te vallen. „De songs die Gerry en ik schrijven zijn meestal gebaseerd op dingen die echt in onze levens gebeurd zijn. Er zijn mensen die beweren, dat je juist dergelijke dingen heel snel moet kunnen opschrijven. Dat is waanzin. Je moet afwachten tot het juiste moment daar is. Bij mij komt dat wel eens midden in de nacht. Dan word ik plotseling wakker en dan heb ik het ineens. Dan ga ik er ook onmiddellijk uit om het op te schrijven, want anders ben ik het de volgende dag weer kwijt. Bij mij is het zo, dat wanneer ik bewust ga zitten om iets op te schrijven, dan lukt het niet". Toekomstplannen voor Stealers Wheel? „Eind juli hopen we te kunnen gaan werken aan onze 2e LP, die indien mogelijk in het najaar op de markt moet verschijnen. In november wacht een tournee van 6 weken door de Verenigde Staten." Hopenlijk is er dan een en ander veranderd. Op de plaat is Stealers Wheel het einde, maar 'live' moet er nog verschrikkelijk veel bijgeschaafd worden, willen zij in staat zijn hun prachtige LP werk op de buhne waar te maken.

Suzi Quatro swingt de pan uit Haar eerste hit 'Can The Can' stond nummer 1 in Engeland en in de top twintig In Nederland en met haar tweede single '48 Crash' gaat het dezelfde kant op. Ze maakt een te gekke show op het toneel, speelt basgitaar en drums en staat te swingen als een trein tijdens haar optredens. Voor een meisje in de popwereld is ze dus echt wel iets bijzonders, want de meeste popzangeressen, de zogenaamde ladies, doen nou niet zoveel aan harde rockmuziek en doen het meestal ook op het toneel wat kalmer aan dan de jongens. Reden genoeg voor M.E. om Suzie eens in Londen te gaan opzoeken omdat we wel eens wat meer van dit opvallende meisje wilden weten. We ontmoetten Suzie Quatro bij haar 'agency' en konden eerst onze ogen niet geloven! Ze bleek een heel klein, erg verlegen en zeer vriendelijk meisje te zijn, wat je na al die verhalen toch eigenlijk niet verwacht. We hebben heel gezellig wat gebabbeld. Af en toe kwam een duister kijkend figuur de zaak in ogenschouw nemen, waarbij Suzie nogal zenuwachtig werd. Bij nadere informatie bleek dat Nicky Chinn, de ene helft van het duo Chinn/Chapman te zijn dat haar hitsingles schrijft, en tevens ook alle hits van de Sweet op haar naam heeft staan. Suzie verschijnt op het toneel in een wit of zwart leren jumpsuit, die erg strak zitl Ze heeft haar eigen begeleidingsgroep, de Suzie Quatro Band. Sind de Osmond Brothers hun beroemde act hebben, speelt ze op het toneel geen drums meer, omdat ze bang is met hen vergeleken te worden. Oorspronkelijk komt Suzie Quatro ook uit Amerika, namelijk uil Detroit, wat het zwartleren pak verklaart, want Detroit staat tenslotte bekend als de motorstad. Suzie vertelde dat ze al als 7jarig meisje op het toneel stond te zingen met haar vader. Ze werd pas echt zangeres toen ze 14 was. Aangezien ze nu 23 jaar oud is, heeft ze er dus vrij lang over gedaan de top te bereiken. Overigens woont Suzie nog maar 2 jaar in Engeland. Toen bleek dat wij uit Nederland kwamen, vertelde ze dolgraag eens op te treden in ons land, het liefst al gauw. Dit alles hangt echter af van haar manager, daar heeft ze zelf niet over te beslissen. Eind september zou haar eerste LP uitkomen, waarvan ze zelf 7 songs heeft geschreven. Zo te horen heeft ze dus genoeg in haar mars om geen eendagsvlieg te zijn. Hopelijk komt ze echt gauw naar Nederland, zodat we met eigen ogen en oren kunnen zien en horen wat ze allemaal op de buhne presteert!

Wings laat haar vleugels nog lang niet hangen

Het is nu alweer drie jaar geleden dat Paul McCartney 'The Beatles' verliet en zo voor de ontbinding zorgde van een der meest legendarische popgroepen die de wereld ooit gekend heeft. Kort daarna, in de zomer van 1971, richtte hij 'Wings' op en dat maakte meteen een einde aan alle geruchten dat de Beatles misschien toch weer bij elkaar zouden komen. Wings bestond aanvankelijk uit Peut en Linda McCartney, Denny Laine en Denny Seiwell. Later voegde Henry McCulloch zich bij de groep. Ze stonden al direkt In het middelpunt van de belangstelling, want iedereen vroeg zich natuurlijk af wat het fenomeen McCartney nu weer ging doen. De oplossing werd al snel gegeven in de vorm van een single, 'Give Ireland Back To The Irish'. Deze plaat veroorzaakte de nodige opschudding daar de BBC hem weigerde te draaien. Kort daarop verscheen hun eerste elpee 'Ram', een uitstekende plaat, waarmee ze dan ook snel succes oogstten. McCartney had zijn come-back gemaakt en dat met een uitstekende formatie.

HENRY McCULLOCH

Henry McCulloch is de slaggitarist van Wings. Hij heeft lange tijd met allerlei Ierse bandjes rondgezworven waarbij hij veel bekendheid verwierf. Rondom Dublin is hij met de 'Skyrocket Showband' bijna een legende geworden, Via 'Jean and the Gents' kwam hij met 'Eire Apparent' in Blackpool terecht, waar hij in de bekende UFO Club door Chas Chandler werd ontdekt. Deze formatie kwam ondanks veel talent niet uit de verf, omdat Chandler net manager was geworden van 'The Jimi Hendrix Experience' en zij op het tweede plan kwamen te staan. Hij ging daarom terug naar Ierland en sloot zich aan bij 'Sweeney's Men'. Met deze groep maakte hij in 1968 twee hits. Toen ontmoette hij Joe Cocker op een feestje en die vroeg hem zich aan te sluiten bij de 'Joe Cocker Greaseband'. Hierdoor werd hij ook in Engeland bekend en leerde veel Engelse musici kennen, waaronder ook Paul McCartney. Toen Joe Cocker op de solotoer ging, viel de band, uit elkaar. Henry was echter auw over de teleurstelling heen, want Paul McCartney had hem inmiddels gevraagd of hij bij Wings wilde komen spelen. Dat heeft hij gedaan en met veel plezier. „Wings heeft de capaciteiten van een klasseband, maar we moeten het als band volhouden en niet uit elkaar vallen, want dat gebeurt voor je het weet. Ik zet me in ieder geval voor 1000/o in".

DENNY LAINE

Denny Laine is een naam die iedereen wel eens gehoord zal hebben. Hij is sologitarist) bassist bij Wings. De meesten zullen hem echter kennen als lid van de 'Moody Blues'. De wereldhit 'Go Now' was zijn kompositie en maakte hem in één klap beroemd. Het was aan

zijn rusteloosheid te wijten dat hij de Moody Blues verliet en in 1967 'Denny Laine's Electric String Band' oprichtte. Een band, die door het gebruik van elektrische violen en cello's zijn tijd ver vooruit was. Ze maakten met 'Say You Don't Mind' een hit, maar toen het op tournee's aankwam, bleek dat het allemaal niet meer ging. Nadat hij daarna met Trevor Burton (ex-Move) in 'The Uglies' had samengespeeld, sloot hij zich bij Ginger Baker's 'Airforce' aan. Dat bleek ook van korte duur te zijn en zijn laatste groep 'Balls' was evenmin een succes.

Bij Wings voelt hij zich erg thuis en hij gelooft, dat wanneer ze veel live-optredens hebben gedaan, het spelen nog beter zal gaan. Het is trouwens Denny geweest die Paul aanspoorde de Beatle-stijl een beetje te handhaven, omdat hij het nog steeds erg fijne muziek vindt.

PAUL McCARTNEY

Paul McCartney was een Beatle. Er zijn nog maar heel weinig mensen op deze wereld die dat niet weten en het is dan ook overbodig op Paul's verleden als Beatle in te gaan. Het enige dat we kunnen zeggen, is dat het duo Lennon/McCartney meer hits heeft geschreven dan wie dan ook en dat dit aantal in de toekomst waarschijnlijk nooit overtroffen zal worden. Na het verlaten van de Beatles bleek al gauw dat Paul niet stil kon zitten en maakte in zijn eentje een elpee, simpel 'McCartney' geheten. Alle instrumenten die we hierop te horen kregen, werden door Paul zelf bespeeld, een super soloelpee als het ware. Toch was dit voor veel mensen een teleurstelling. Waar was de muziek gebleven die ze van hem gewend waren? Men trok dus onwillekeurig een vergelijking met de Beatles en dat was nou juist iets wat Paul niet wilde. Hij won echter snel weer aan populariteit toen de elpee 'Ram' verscheen en 'Wings' een feit was geworden. Op deze elpee spelen n.l. zijn vrouw Linda, Denny Seiwe!i en Denny Laine voor het eerst mee.

Op het ogenblik is Wings alles voor Paul. Hij werd bekend als linkshandige bassist van de Beatles, en hij blijkt zijn vioolbas nog steeds trouw te zijn gebleven, maar speelt ook veel piano en akoestische gitaar. Na diverse tournee's, o.a. door Europa (met een bewoonbaar verklaarde bus), is gebleken dat het 'live' beslist geen slechte groep is. Buiten deze groep heeft hij ook andere aktiviteiten. Hij gaat zijn medewerking verlenen aan een songbook van Buddy Holly en heeft onlangs de titelsong geschreven voor de nieuwe James Bondfilm 'Live And Let Die'. Ook voor de nieuwe elpee van Ringo Starr heeft hij een nummer gemaakt, het Beatle-achtige 'Six O'Clock'. Kortom, Paul zit niet stil, wat nog eens extra wordt bewezen door 'Red Rose Speedway', de nieuwe elpee van Wings.

LINDA McCARTNEY

„Omdat Paul zo goed is, ben ik altijd bang dat ik hem afrem. Ik vind het erg fijn om in Wings te zitten, maar als ze het beter zouden doen zonder mij, dan zou ik er direkt mee stoppen. De roem interesseert mij helemaal niet, ik vind het alleen maar fijn om bij Paul te zijn". Linda McCartney, pianiste/ organiste bij Wings, bovendien een van de meest bekritiseerde groepsleden. Dat is ook niet zo verwonderlijk, omdat zij eigenlijk de enige van de groep is, die nog maar pas het popwereldje is binnengestapt. De anderen hebben hun sporen in de achter ons liggende jaren al lang verdiend. Voordat ze met hem trouwde, was ze free-lance fotografe in de V.S. Ze specialiseerde zich in reportages van popgroepen en toen ze eenmaal een uitstekende serie van de Rolling Stones had gemaakt, werd ze snel bekend en kwam op die

manier in kontakt met veel topgroepen, waaronder

ook de Beatles. Het laat zich natuurlijk makkelijk raden dat ze zo Paul leerde kennen. Wanneer we kijken wat haar aandeel in de muziek van Wings is, blijkt dat haar zang, vooral samen met Denny Laine, voor de groep belangrijker is, dan haar eenvoudige, bijna naieve pianospel. Bij de simpele songs, waarin Wings toch wel gespecialiseerd is, blijkt dat spel nou juist weer onmisbaar te zijn. Ze gelooft niet dat ze Paul op een dusdanige manier beinvloedt dat dit tot uitdrukking komt in hun muziek. Ze schrijft wel samen met hem, maar dat komt erop neer dat wanneer Paul niet verder kan, zij hem helpt. Aan de kritiek van de pers is ze nu zo langzamerhand wel gewend, al heeft dat haar in het begin wel onzeker gemaakt. „Ik vind dat ik nog lang niet zo goed ben als ik wel zou willen, maar ik doe mijn best."

DENNY SEIWELL

Drummer Denny Seiwell is via een auditie, die plaatsvond in een 'donkere kelder in NewYork. bij Wings terechtgekomen. Hij viel meteen in de smaak, dus werd direkt 'Ram' opgenomen. Sindsdien is hij niet meer bij Wings weggeweest en werd zodoende voor het eerst vast lid van een groep. Voor die tijd was hij namelijk sessie musicus in New York en verdiende daarmee een goede boterham. Hij speelde vooral in jazz clubs, met name in 'The Half Note' en ontmoette daar veel musici en producers. „Sessie musici verdienen in de V.S. drie keer zo veel als hun Engelse collega's, maar alles gaat er dan ook drie keer zo snel. Het komt wel voor dàt een elpee in zes uur wordt opgenomen. 'Ram' hebben we ook snel gedaan, maar dat was langzaam vergeleken met de sessies in New York." Hij heeft met heel wat bekende mensen samengespeeld, zoals Bill Foreman en Chuck Rainey. Ook heeft hij James Brown geholpen met zijn 'Good Food' album. Buiten zijn werk als sessie musicus heeft hij voornamelijk in jazz bands gespeeld en heeft daar veel ervaring bij opgedaan. Hij houdt van snel werken en dat is iets waar Paul ook van houdt, dus ...

Wizzard, Hard Rock, Jazz en Klassiek

Roy Wood was In de zestiger jaren aanvankelijk ploegbaas bij de formatie the Move. Toen hij daar zijn voor die tijd extravagante ideeën niet meer kwijt kon, formeerde hij samen met Jeff Lynne het Electric Light Orchestra. Een aantal maanden geleden droeg Roy het leiderschap van ELO definitief over aan Jeff Lynne en stapte hij zelf uit om met de bassist van de Move, Rick Price, de formatie Wizzard op te richten.

Het succes van deze formatie kwam al gauw. De groep scoorde 2 hele grote hits, waarvan 'See My Baby ,live' momenteel no. 1 staat in Engeland, en bracht onlangs een pracht van een album op de markt. 'Wizzard Brew' is een uitstekend werkje waarop Wood's muzikale inventiviteit knap gecombineerd wordt met genoeg rock 'n' rolt elementen om

een hond die 2 kilometer verderop met oorkleppen ligt te slapen, te doen ontwaken. In het kort is de muziek van Wizzard een combinatie van hard rock, jazz en klassiek.

Moeilijk mixen

Omdat de band vrij groot is - 8 man - komen de platen uitermate langzaam tot stand. Roy zelf begint solo op te nemen met als enige begeleiding zijn akoestische gitaar. Daarna wordt op die band de percussie ingespeeld en zo gaat dat dan verder. Het moeilijkste is vanzelfsprekend het moment waarop de band gemixed moet worden. Soms horen de heren technici bij het afdraaien gelijktijdig zoveel goeie dingen door elkaar

dat het verschrikkelijk moeilijk is om te bepalen wat er uit moet. 'See My Baby Jive' was het moeilijkste nummer om te mixen, omdat er op singles nu eenmaal ook een bepaald sfeertje moet zijn.

Move herleeft ...

Behalve met Wizzard, heeft Roy Wood het ook nog verschrikkelijk druk met een aantal andere dingen. Zo is hij onlangs naar Amerika vertrokken om niemand minder dan Elvis Presley een aantal van zijn songs aan te bieden. Roy had -ze oorspronkelijk niet speciaal voor Elvis geschreven, maar het is nu vrijwel zeker dat Eivis twee songs gaat gebruiken voor zijn volgende elpee.

Bovendien heeft Wood een uitnodiging gekregen om in Amerika Tony Joe White en Paul Butterfield te gaan prorlrlraren. Alsof dat nog niet voldoende is, gaat Roy Wood naar alle waarschijnlijkheid op speciaal verzoek, nog eens nummers schrijven voor 'n aantal LP's van the Move, die alleen in Amerika zullen worden uitgebracht. Tenslotte komt er dan binnenkort ook nog een solo-LP van Roy Wood uit - 'Boulders' genaamd - waarop volgens insiders een heleboel van de oude Move zal herleven ... Kennelijk is Wood z'n allereerste groep nog niet vergeten!

Bromfietsen werden toen gratis weggegeven, mits je een mooie sticker ontwierp

Uit de Muziek Expres, daar verwachtte je zo’n reklame niet

Een greep uit de lokale advertenties in Augustus 1973 (prijzen in guldens)

Dit waren de live optredens en drive-in disco’s

En RNI had in de zomer van 1973 een prijsvraag uitgeschreven

Gedurende deze zomer (juni t/m augustus) houdt Radio Noordzee een daverende aktie onder het motto VAKANTIEGROET '73

De bedoeling is, dat iedere inzender van een leuke vakantie of vrije tijds kiek (zwart/wit, kleur, foto of dia - alles is goed mits niet groter dan 13 x 18 cm) een hele gekke 4 kleuren kaart van R.N.I. ontvangt. Deze kaart is voorzien van de echte met de hand geschreven handtekening van een R.N.I. DJ. Deze kaart werd exclusief voor deze aktie ontworpen.

Maar er is meer.

Iedere inzender (en de deelname is gratis!) dingt automatisch mee naar één van de 100 fantastische prijzen in de aan de aktie gekoppelde fotowedstrijd. De eerste prijs bestaat uit DUIZEND keiharde guldentjes!!. Verder zijn er 99 prijzen aan prachtige Kodak-kado's in de wacht te slepen. De inzendingen worden beoordeeld door een vakkundige jury met 2 leden, te kiezen uit de inzenders. Hieronder volgt een opgave van alle te winnen prijzen en de gekke kaart is bij dit artikel afgebeeld. Ook de volledige voorwaarden voor de wedstrijd hebben wij voor u afgedrukt.

Voorwaarden Fotowedstrijd:„VAKANTIEGROET 73"

1) Deelname is gratis. Inzenden aan: Radio Noordzee Internationaal - Postbus 117, Hilversum 2) Personeel van Kodak BV en haar reklame bureau, alsmede personeel van Radio Noordzee Internationaal is van deelname uitgesloten. 3) Alle inzendingen worden het eigendom van A.J.G, Strengholt's Uitgeversmij. B.V 4) Alle inzendingen dienen voor zien te zijn van naam en adres van de inzender. 5) Inzendingen kunnen zijn in zwart/wit of kleur foto of dia, maximaal formaat 13 x 18 cm. 6) Over de wedstrijd kan geen korrespondentie worden gevoerd. 7). Inzender vrijwaart A.J.G. Strengholt's Uitgevers mij B.V. tegen aanspraken van derden aangaande het afgebeelde op de inzendingen met betrekking tol het publikatierecht. 8) Inzender draagt ale publikatierechten over aan A.J.G. Strengholt's Uitgeversmij. B.V. 9) Inzendingen worden niet geretourneerd. 10) De inzendingstermijn sluit op 31 augustus 1973 (datum van postmerk is bepalend). 11) De jury die de inzendingen zal beoordelen zal worden aangevuld met 2 leden te kiezen uit de inzenders. 12) De beste inzending naar het oordeel van de jury, zal worden beloond met een geldprijs van f. -1.000,--. 13) De 2e t/m 100^e prijs bestaat uit Kodak-kado's. Het totaal van deze prijzen bedraagt f 5.000,-- winkelwaarde. 14) Alle inzenders ontvangen een speciale postkaart met een artist impression" van de Mebo II, voorzien van de echte handtekening van een Radio Noordzee D.J. 15) Door in te zenden accepteert men deze voorwaarden.

Een kleine greep uit het Lokale Nieuws uit De Bunschoter van Augustus 1973

Johannes de Graaf ere-burger van grote Amerikaanse stad

Enkele maanden geleden schreven we in „De Bunschoter" over de gebeurtenis die de 71-jarige Johannes de Graaf na negenentwintig jaar de landelijke pers deed „halen" zoals dat heet. Uitvoerig maakten de kranten melding van het feit dat de nu 49-jarige John Lantz, een Amerikaan uit Tulsa, zocht naar de mensen die hem op 11 januari 1944 van een wisse dood in het ijskoude IJsselmeer water redden. Dank zij de bemoeienissen van de Kon. Nederlandse Luchtmacht, in het bijzonder van de bergingsexpert de heer Zwanenburg van de staf CLO te Soesterberg, werd haarscherp uitgezocht dat de enige overlevende van de neergeschoten B-17 (een zogenaamd vliegend fort) gered was door de opvarenden van een der twee Spakenburgse botters BU-57 en BU-34. Van de redders bleek alleen Joh. de Graaf nog in leven en al gauw bleek dat de geredde Amerikaan bijzonder graag in contact wilde komen met de man die hem als 20-jarige sergeant-boordschutter uit het water hielp trekken.

Zaterdag jongstleden werd dit weerzien tussen redder en geredde een feit, toen John Lantz vergezeld van zijn echtgenote Hannes in zijn eigen huis kwam opzoeken. Het was eerst wel even een emotionele ontmoeting, maar al spoedig kreeg de blijheid van dit onverwachte weerzien de overhand en zo kon de landelijke pers middags om twee uur tijdens een speciale persbijeenkomst op het Bunschoter gemeentehuis plaatjes schieten van een nu in perfect burgerkostuum gestoken Amerikaanse oorlogsvlieger en een in Spakenburgs boezeroen gestoken nog krasse ex-Zuiderzee visser.

Ereburger van Tulsa

Een geweldige verrassing was het voor Johannes de Graaf om uit de handen van John Laste een oorkonde te ontvangen waarin beschreven stond dat de redder van destijds was benoemd tot ere-burger van de grote stad Tulsa in Oklahoma (400.000 inw.). Het certificaat bleek eigenhandig ondertekend door de gouverneur van de staat Oklahoma en de burgemeester van de stad Tulsa.

Een wel zeer uniek feit in de Bunschotense annalen, want dit is beslist de eerste keer dat een Spakenburger het ereburgerschap van een grote Amerikaanse stad verkreeg. John Lantz op zijn beurt kreeg een fraai model van de botter waarmee hij destijds gered word en uit zijn uitlatingen bleek dat hij hiermee bijzonder verrast en blij was. Ook kreeg de Amerikaan prenten aangeboden van het IJsselmeer.

Unieke belevenis

Na de persmeeting up het gemeentehuis liep John Laste samen niet Johannes do Graaf nog eens door het drukke Spakenburg waar uit de reacties van vele collegae-vissers op het Spuiplein bleek, dat men heel goed wist niet welke meneer Hannes nu aan de wandel was. In hot huls van de familie De Graaf werd de kennismaking ook 's avonds nog wat voortgezet.

Een unieke belevenis voor een Spakenburgse visser die nooit gedacht zal hebben dat de gebeurtenis van 1944, na bijna dertig jaar, een zo uitje en eigenlijk ook ontroerende zaterdag zou uitlopen.

J. C. Koelewijn

Geslaagd Vodé blaasmuziekfestijn Indrukwekkende roffels, virtuoze trompetsoli, sonore bastonen, kleurige, stijlvolle parades en vlekkeloze, balletachtige bewegingen van in fraaie costuumpjes gestoken majorettes, stuntruns op muziek van het geweldige trompetterscorps Ahoy en dat alles begunstigd door het mooiste weer dat men zich op een augustus-avond wensen kan, het maakte de door de winkeliersvereniging Vodé georganiseerde muziekavond op het IJsselmeervogelsterrein tot een eclatant succes. Ongeveer 800 belangstellenden, jong en oud door elkaar, gaven acte de presence en gezien de boeiende show die de vier deelnemende corpsen, waaronder ons eigen „Excelsior" beslist geen slecht figuur sloeg, het publiek boden, had dit aantal wel minstens het dubbele mogen bedragen.

Terug naar de LosGoud Startpagina